abese

• (Abs. den) Çehresini çattı, sureti kerih oldu (meâlinde).

abs

• (Ubus) Huzursuzluktan yüz ekşitmek, çehreyi çatmak.

abus

• Çatık çehreli. asık yüzlü. Yüzü ekşi.

aftab

• Güneş. (Farsça)
• Pek güzel şahıs. (Farsça)
• Çok parlak çehre. (Farsça)

akşer

• Kızıl çehreli, kırmızı yüzlü adam.

bet

• Çehre rengi, beniz.

didar

• Mülâkat, görüş. (Farsça)
• Görünme. (Farsça)
• Yüz. Çehre. (Farsça)
• Görüş kuvveti, göz. (Farsça)
• Açık, meydanda. (Farsça)

dim

• Yüz, yanak, çehre, surat. (Farsça)

gülçehre

• Çehresi gül gibi lâtif olan, çehresi gül gibi olan.

hazr

• Bir şeyi takdir ve tahmin etmek, nazar ile tahmin etmek.
• Çehresini ekşitip çirkin olmak.

inbisat / inbisât

• Açılmak, yayılmak, açık yüzlü olmak, mütebessim çehreli, sevinçli olmak. Gönül açıklığı, kalb ferahlığı hâli.

kasme

• Yüz, çehre, vech.

katb

• (Katub) Daim çatık çehreli, ekşi yüz.
• Bir kimseyi darıltmak, gücendirmek.
• Birikmek, biriktirmek, doldurmak.
• Dolu çuval taşımak, götürmek için hazırlamak.
• Arslan.

lika

• Kavuşmak. Rast gelip buluşmak. Görüşmek. Yalnız görüşmek.
• Yüz, sima, çehre.

maarif

• Tahsil ile elde edilen ilim, malûmat, bilgi.
• Meharet. Üstadlık. Hüner.
• Marifetler. Mâruflar. Kültürler.
• Çehrenin manzarada zâhir olan yerleri.
• Bir memleketin okullarını ve tahsil ihtiyacını idâre ve te'mine çalışan bakanlık.

misem

• Dağlama eseri.
• Dağ yapılan âlet.
• Güzelin çehresindeki cemâl eseri.

mütekabbız

• (Kabz. dan) Toplanıp çekilen.
• Asık suratlı, asık, çehreli.
• Buruşup kasılan adale.

nasiye / nâsiye

• Çehrenin gösterişi, alın, yüz.

• Alın, çehre.

peyker

• Yüz, çehre, surat. (Farsça)

ru

• Yüz, cihet. Sebep. Çehre. (Farsça)

ruh

• Yanak, yüz, çehre. (Farsça)
• Arabçada: Efsânevi bir kuş. (Farsça)

ruhsar

• Yanak. Çehre. Yüz.

şekil

• (Şekl) Biçim, dış görünüş. Çehre. Tarz. Formül.
• Şebih ve misil.
• Hey'et.
• Suret. Surette benzerlik.
• Bir adamın tab' ve hevasına muvafık olan şey.
• Muhtelif, müşkil işlerin her biri.
• Birşeyin gerek hissedilen ve gerek mevhum sureti.
• Geo: Bi

şekl

• Şekil, biçim, benzer, taslak.
• Tür, çeşit.
• Beniz, çehre.

sıfat

• Bir kimse veya şeyin hal ve vasfı, keyfiyeti.
• Suret, çehre, yüz. Nişan, alâmet.
• Bir şeyin keyfiyetini izah için kullanılan kelime.

sima / sîma

• Yüz, çehre. Beniz.
• Eser, alâmet.

• Beniz, çehre.

• Yüz, çehre.

• Yüz, çehre.

sima-yı manevi / sima-yı mânevî

• Mânevî yüz, çehre.

sima-yı veçhiye-i şahsiye

• Her bir insanın kendisine has yüzü, çehresi.

simavi / simavî

• Çehreye ait, yüz şekline dair.
• Simavlı.

tal'at

• Vecih, yüz. Çehre.
• Görünüş. Görüşmek.
• Güzellik.
• Görmek.
• Bir şeye çok rağbet etmek.

telvih

• Açıklamak.
• Zâhir ve aşikâre kılmak.
• Susuzluktan insanın çehresi bozulmak.
• Bir şeyi ateşle kızdırmak. Güneş veya ateşin sıcaklığı bir nesnenin rengini değiştirmek.
• Posa hâline getirmek.
• Kocamak. Saç ağarması.
• Almak.
• İşaret etmek.

ubuset

• Yüz ekşiliği. Çehre çatıklığı. Somurtkanlık.

vech

• (Vecih) Yüz, çehre, surat.
• Tarz, üslub.
• Her şeyin karşısına gelen ve karşısında olan. Satıh. Ön. Alın. Cephe.
• Tarih.
• Suret.
• Sebeb.
• Bir şeyin nefsi ve zatı.
• Semt. Cihet.
• Münasebet.

• Yüz, çehre, surat.
• Tarz, üslub.
• Alın, ön, satıh, cephe.

vesim

• (Çoğulu: Vüsemâ-Visâm) Güzel yüzlü. Güzel çehre.
• Damgalı.

vücuh

• (Tekili: Vech) Çehreler, yüzler, suretler.
• Tarzlar.
• Sebepler.
• İmkânlar.
• Münasebetler.
• Kur'an-ı Kerim okunuşundaki farklar.
• Bir memleketin ileri gelenleri.