acem

• İranlı. Yabancı.
• Arapça konuşmayanlar. Arab olmayanlar.
• Çekirdek.

acemane / acemâne

• Acemlere yakışır suret. Yabancı gibi. (Farsça)

acemi / acemî

• İşin yabancısı, tecrübesiz.

• Tecrübesiz.
• Yabancı.
• Yeni. Mübtedi.

acemi ve ecnebi huruf / acemî ve ecnebî huruf

• Arap alfabesinin dışında kullanılan yabancı harfler.

adaptasyon

• Tatbik etme işi. Bir şeyin bir başkasına göre ayarlanması. Bir canlının, yaşadığı muhite uyması işi. (Fransızca)
• Yabancı dilde yazılmış bir eseri yerli adlar ile ve yerli hayata uydurarak çevirme. (Fransızca)

adat-ı ecanib / âdât-ı ecânib

• Yabancı örf ve âdetler.

adat-ı ecnebiye / âdât-ı ecnebiye

• Yabancı âdetler, alışkanlıklar.

adet / âdet

• Usul, görenek, alışılmış davranış. Huy, tabiat. Toplumda nesiller boyunca uyulan ve kamuoyunda (umumî efkârda) saygı ve müeyyideye sahip hareket kaideleri (Sosyoloji). İslâm cemiyetinde âdetler de İslâmî olur, İslâma uygun olur. Müslüman, İslâma aykırı âdetlere uymaz. Cemiyetin yabancı âdetlerle boz

agyar

• Yabancılar. Başkaları.
• Rakipler.

ağyar / ağyâr / اغيار

• Başkaları, düşmanlar, yabancılar.

• Başkalar, yabancılar.

• Yabancılar. (Arapça)

ahar / âhar

• Başkası, diğeri, yabancı.

altın kozak

• Padişahlar tarafından yabancı hükümdarlara gönderilen nâme-i hümayunun konulduğu muhafaza.

aşina

• Mâlumatlı, haberli olan. Arif. Bilgili. Mâlik. Tanıdık. Yabancı olmayan. (Farsça)
• Yüzücü. (Farsça)

aşna

• Yüzücü. (Farsça)
• Yüzme. (Farsça)
• Tanıyan, yabancı olmayan. (Farsça)

aşug

• Bilinmiyen, meçhul, yabancı. (Farsça)
• Serseri. (Farsça)

bi-gane / bî-gâne

• Kayıtsız. Alâkasız.
• Aldırışsız. Yabancı. Dünya ile alâkayı kesmiş olan.

bi-ganegi / bî-gânegî

• Yabancılık. (Farsça)

bigane / bîgâne / بيگانه

• Yabancı. (Farsça)

biganesin / bigânesin

• İlgiyi kesmişsin, yabancısı olmuşsun, habersizsin.

car-ül cünüb / câr-ül cünüb

• Yabancı kimse. Akrabadan olmayan.

dahil / dahîl

• İçerdeki yabancı; bir şeye sonradan gelip giren, dışarıdan giren.

• Yabancı, sığınan, sığınmış. Muhacir.
• Birisinin içyüzü, niyet ve mezhebi. Dâhil ve içerde. Birisinin bütün gizli ve sırlı işlerine vâkıf olan dost ve hemdemi.
• Evvelâ alâkasız olup sonradan bir cemaate dâhil olan.
• Edb: Başka bir dilden olup, sonradan diğer bir dile geçe

• Yabancı, sığıntı.

diyar-ı gurbet

• Gurbet diyarı. Yabancı memleket. (Farsça)

döviz

• Yabancı devlet parası. (Fransızca)
• Yabancı ülkelerde ecnebi paralarla ödenecek olan poliçe, çek gibi senetler. (Fransızca)

duhala

• (Tekili: Dahil) Yabancılar. Muhacirler. Sığınanlar. Dahilde olanlar.

eacim

• (Tekili: Acem) Yabancılar, Arap olmayanlar. İranlılar.

ecanib / ecânib / ecânîb / اجانب

• (Tekili: Ecnebi) Ecnebiler. Yabancılar.

• Yabancılar.

• Yabancılar.

• Ecnebîler, yabancılar.

• Yabancılar. (Arapça)

ecanip / ecânip

• Yabancılar, Avrupalılar.

ecneb

• Muti ve münkad olmayan. İtaatkâr olmayan.
• Garib, yabancı, ecnebi.
• Sert başlı at.

ecnebi / ecnebî / اجنبى / اَجْنَب۪ي

• Yabancı. Garip. Alışmamış. Başka milletten olan.

• Yabancı.

• Yabancı.

• Yabancı. (Arapça)

• Yabancı.

ecnebiler / ecnebîler

• Yabancılar; Batılılar.

ecnebilik / ecnebîlik

• Yabancılık.

ecnebiyyet

• Ecnebilik, yabancılık, gariblik.

edebiyat-ı ecnebiye

• Yabancı edebiyat.

ehl

• (Ehil) Yabancı olmayan, alışık olduğumuz.
• Dost, sahip, mensup. Evlâd, iyal. Kavm, müteallikat. Usta, muktedir ve becerikli anlamıyla ehil ve ehliyet İslâmiyette önemli bir husustur. Dinimiz, bize işleri ehline vermemizi emreder. Cemiyette işler, mevkiler, makamlar, görevler, ehline v

ehli / ehlî

• Munis, alışık. Yabancı olmayan. Kendisi ile ünsiyet edilen.

ekalliyet

• (Akalliyet) Bir hükümetin tebaiyyeti altında yaşayan, yabancı din ve milliyete mensub olup, ekseriyeti teşkil etmeyen halk. Azlık. Azınlık.

emtia-i ecnebiye

• Yabancı memleket malları.

fegak

• Haremini yabancılardan sakınmayan, kaltaban.

frenkler

• Yabancılar, Batılılar.

gabileşen / gabîleşen

• Yabancılaşan, âdeta körleşen.

garabet

• Yabancılık. Gariblik.
• Tuhaflık.
• Âcizlik, beceriksizlik.
• Gizli olmak. Hilaf-ı âdet olmak.
• Iraklık.
• Edb: Ne demek olduğu herkesçe anlaşılmayacak kelime ve tabirlerin söz arasında kullanılması.

garabet-nüma

• Yabancılık çeken. Garip, tuhaf. (Farsça)

garib / garîb / غریب

• Garip, yabancı, kimsesiz, yâd ellere düşmüş, yadırganan şey.

• Yabancı, memleketinden uzakta bulunan, kimsesiz.

• Gurbette yaşayan. (Arapça)
• Yabancı. (Arapça)
• Kimsesiz. (Arapça)
• Tuhaf. (Arapça)

garib-üd diyar / garib-üd diyâr

• Memleketin yabancısı.

gayr / غير

• Diğer, başkası, mâadâ, âher, yabancı. (İstisnâ edâtıdır. Başlarına getirildiği kelimeyi nefy yapar.)

• Başka. (Arapça)
• Yabancı. (Arapça)
• Olmayan, değil. (Arapça)

gurbet / غربت

• Gariblik, yabancılık. Yabancı bir memleket. Yabancı yer. Yâd el.

• Gariplik, yabancı memlekette olma.

• Gariplik, yabancılık.
• Yabancı memleket, yabancı diyar, vatan dışı, yâdel.

• Yabancı memleket, yâd el.

• Gariplik. (Arapça)
• Yabancı diyar. (Arapça)

gurbet-i mutlaka

• Mutlak gariplik, yabancılık, yalnızlık.

gureba-i yemin

• İbrahim paşa, Galata ve Edirne saraylarından çıkanlarla, harpte fevkalâde yararlık gösteren yabancılar ve yeni Müslüman olmuşlardan teşkil olunan iki süvari bölüğünden birinin ismidir. Bu iki bölüğe birden "Gureba-i Yemin ve Yesar Bölükleri" denildiği gibi "Garip ve Yiğitler Bölükleri" veya "Aşağı B

hadim ağası

• Erkekliği yok edilmiş olan. Böyle kimselere "Tavaşi" de denilirdi. Bu gibiler, yabancı erkekler için mahrem sayılan harem dairesine girip çıktıkları ve muhafaza ile beraber harem hizmetini de gördükleri için kendilerine "Hâdim Ağası" adı verilirdi.

hakaik-aşina / hakaik-âşinâ

• Gerçeklere aşina, gerçekleri bilen ve onlara yabancı olmayan.

haliyye

• Bağından boşanmış deve.
• Yabancı bir yavru emziren deve.
• Büyük gemi.
• Arı kovanı.
• Ahlâktan kinâyedir.
• (Çoğulu: Haliyyât) Bekâr kadın, evlenmemiş kız.

halvet

• Yalnızlık, yalnız olarak kalma.
• Yabancı bir kadınla yabancı bir erkeğin bir odada, kapalı bir yerde yalnız kalmaları.
• Tasavvuf yolunda olgunlaşmak ve ilerlemek için belli bir müddet tenhâda kalma hali yalnız kalmak.

hass / hâss

• (Çoğulu: Havass) Hususi. Hâlis. Kıymetli ve ileri gelen mühim yakınların topluluğu.
• Bir şeyde bulunup başkasında bulunmayan. Umumi olmayıp mahsus olan.
• Tam ayar olan, yabancı maddelerle karışık olmayan ve içinde bozuk bulunmayan. Tek, münferid.
• Saf.
• Tar: Osman

hikmet-i ecnebiye / حِكْمَتِ اَجْنَبِيَه

• (İslâma) yabancı felsefe.

huruf-u ecnebi

• Yabancı harfler.

huruf-u ecnebiye

• Arap harfleri dışında yabancı harfler, Lâtin harfleri.

husumet-i hariciye

• Dışa ait düşmanlık, yabancıların düşmanlığı.

ibavet

• Yabancı bir adamın bir çocuğa baba gibi olması, babalık yapması.

isti'nas-ı efkar / isti'nâs-ı efkâr

• Düşünce ve fikirlerin alışması, yabancı gelmemesi.

istila-yı ecanip / istilâ-yı ecanip

• Yabancıların işgali.

köle

• Bütün tarihî devirlerde başka milletlerden, yabancılardan zorla kaçırılıp hürriyetten mahrum hale getirilerek hizmette kullanılan erkek. (Türkçe)

koloni

• Bir ülkenin, sınırları dışında işgal ettiği ve yönettiği ülkeye sıkı bağlarla bağlı arazi. (Fransızca)
• Başka bir memlekete yerleşmeğe giden göçmen topluluğu veya bir topluluğun yerleştiği yer. (Fransızca)
• Bir memlekette bulunan yabancılar topluluğu. (Fransızca)

konsolos

• İtl. Yabancı ülkelerde yurttaşlarının haklarını korumak ve bağlı bulunduğu hükümete siyasî ve ticarî bilgileri vermekle vazifeli hariciye memuru.

kozmopolit

• Her yabancı şeye karşı alâka gösteren, milliyet duygularından mahrum kimse. (Fransızca)
• Çeşitli milletlerden insanları içine alan. (Fransızca)

kürtaj

• Dölyatağı (rahim) veya kemik apsesi boşlukları içinde bulunan yabancı cisim veya hasta organları özel bir âletle çıkarıp almak işlemi. Rahmin temizlenmesi ameliyesi.

kuvvet-i ecnebiye

• Yabancı güç.

lehiv

• (Lehv) Günahlı, şehevi, nefsâni meşguliyet. Kadınla yabancı erkeğin oynaması.
• Eğlence, oyun.

lisan-aşna / lisan-âşnâ

• Lisan bilir. Yabancı dil bilen. (Farsça)

manda

• Kendini idare edemeyen bir memleket ahalisini başka bir yabancı devletin idare etmesi. (Fransızca)
• t. Camız denen hayvan. Kömüş. (Fransızca)

marifetaşina / mârifetâşinâ

• Marifetin yabancısı olmayan.

me'nus / me'nûs

• Alışılagelen, yabancı olmayan.

merd-i garib

• Yabancı yerlere, gurbete düşmüş kişi.

müdahale-i ecnebi / müdahale-i ecnebî

• Yabancı müdahalesi.

müruriye

• Bir köprüden veya yabancı memleketden geçerken verilen para.

müste'men

• (Emn. den). Ecnebi tebaasından olan, yabancı.
• Kendisine aman verilmiş olan..

müste'min

• Eman dileyen. Emane, emniyete erişen, nâil olan. (Gerek müslim, gerek zimmî veya harbî olsun.) İstiman eden. Emin edilmiş.
• Canının bağışlanması şartiyle teslim olan.
• Tar: Osmanlı ülkesinde oturmalarına müsaade olunan yabancı devlet tebaası. Osmanlı devleti ile sulh halinde bu

na-aşna

• Bilinmeyen, yabancı. (Farsça)

na-mahrem / nâ-mahrem / نَامَحْرَمْ

• Aralarında evlenmeğe mâni olacak kadar yakınlık bulunmayan. Şer'an evlenmeğe mâni akrabalığı olmayan erkek veya kadın. (Farsça)
• Yabancı. (Farsça)

• Yabancı, kendisiyle evlenilmesi haram olmayan kimse.

• Yabancı, (Evlenilmesi) haram olmayan.

naaşna / nââşnâ / نا آشنا

• Yabancı. (Farsça)

namahrem / nâmahrem / نامحرم

• Mahrem olmayan. (Farsça - Arapça)
• Nikah düşmeyen kişi. (Farsça - Arapça)
• Yabancı. (Farsça - Arapça)

naşinas / nâşinas / ناشناس

• Yabancı. (Farsça)

ordu

• t. Bir devletin dinini, namusunu, vatan ve istiklâlini her çeşit yabancı taarruz ve tecavüzüne karşı koruyan askerî en büyük üç kuvvetten biri. Hava Ordusu, Deniz Ordusu, Kara Ordusu gibi.
• En büyük askerî birlik.
• Aynı iman ve düşünce sahiplerinin faaliyette olanlarının hepsi.

pres ateşeliği

• Bir ülkenin yabancı ülkede kendini temsil için açtığı büyükelçilik bünyesinde bulunan Basın Ateşeliği.

şerib

• Yabancı kimse ile oturup şarap içen.
• Davarını yabancı kimsenin davarıyla birlikte sulamak.

siyaset-i ecanib / siyaset-i ecânib

• Yabancıların siyaseti.

süfera-yi ecnebiye

• Yabancı devlet sefirleri. Yabancı devlet elçileri.

teberrüc

• Açık saçık olmak.
• Kadının süslenip yabancılar içinde gezmesi. (Câhiliyet devrinde olduğu gibi)

telid

• (Telide) (Veled. den) Yabancı memlekette doğduğu halde küçük yaşta İslâm diyârına getirilerek orada büyütülmüş ve oranın tâbiiyetini kabul etmiş olan kişi.

tenkihü'l-menat

• Menatın (illetin) ayıklanması; kıyasın dört esasından biri olan illetin, hükümle ilgisi olmayan yabancı unsurlardan ayıklanması.

terakkiyat-ı ecnebiye / terakkiyât-ı ecnebiye

• Yabancıların sağladığı gelişmeler, ilerlemeler.

ucb

• (Ucub) Kibir, gurur. Kendini beğenmişlik. Ameline, yaptıkları işe güvenmek.
• Varlığı nâdir olan şeyi görünce istiğrab etmek hâli.
• Yabancı kadın taifesiyle beraber oturmak ve konuşmaktan pek hoşlanan.

yabani / yabanî

• Yabana mensub. Issız yerlerde yaşıyan. Yabancı, alışmamış.

• Yabancı.

yabani edep / yabanî edep

• Yabancı edebiyat.

yabanilik

• Yabancı olma.

yarı ağyar eylemek / yârı ağyar eylemek

• Dost ve sevgiliyi aldatarak, araya fitne sokarak yabancılaştırmak.