agel

• Sarık.

• Sarık.

amaim / amâim

• (Tekili: İmâme) Sarıklar, imâmeler.

amame / amâme

• Sarık. Ammâme. Başa sarılan ve sünnet-i seniyye olan kisve.

• Sarık.

• Sarık.

asb

• Bağlamak.
• Sağlam olarak dürmek.
• İmâme, sarık.
• Yemen'de yapılır bir nevi kumaş.
• Firavun atı adı verilen bir deniz canavarının dişisi.
• Kurumak.
• Kızarmak.
• Sarmaşık.
• Sargı, bağ.
• Mendil.

bürufe

• Mendil. (Farsça)
• Sarık. (Farsça)
• Kuşak, bel kuşağı. Forma. (Farsça)

destar / destâr / دستار

• Sarık, imâme, başa sarılan tülbent. (Farsça)

• Sarık. (Farsça)

destarbend

• Sarık saran, sarıklı. (Farsça)

düzd

• (Çoğulu: Düzdân) Sârık, hırsız. (Farsça)

ersusa

• Şeair-i İslâmiyeden olan ve Osmanlı İmparatorluğu zamanında kullanılan kavuk, büyük sarık.

horasani / horasanî

• Horasana ait. Horasanlı. (Farsça)
• Sarıktan daha büyük görünen hoca kavuğu. (Farsça)

hüdüb

• (Çoğulu: Ehdâb) Sarık.
• Kirpik, müjgân.
• Havlu, el silmeye mahsus pamuklu bez.
• Minder kenarında olan püskül.

i'timam

• (İtimam) Başına sarık sarmak.
• Ortalık yeşillenmek.
• Miğfer giymek.

ılgam

• Sıcak mevsimlerde çöl veya ovalarda buharın yayılmasıyla uzaktan su gibi göüren yer. Serap, pusarık.

ılgımsalgım

• Sıcak mevsimlerde çöl veya ovalarda, buharın yayılmasıyla uzaktan su gibi görünen yer. Serap, pusarık.

ilmiye kıyafeti

• İlmiye mensublarının giyiniş tarzları. İlmiye kıyafeti; şalvar, cübbe ve sarıktı. Bununla birlikte ilmiye mensublarının kıyafetlerinde bazı değişiklikler de vardı. Orta derecedekiler cübbe ile sokağa çıktıkları halde üst tabakayı teşkil eden ricâl kısmı, lata yahut biniş giyerlerdi. Ayrıca ilmiyenin

imame / imâme

• İslâma mahsus baş kisvesi olan sarık. Zırhlı külâh.
• Çubuk ve sigaralığın başına takılan ağızlık.
• Tesbihin başındaki ve ipin iki ucu içinden geçen uzunca tane.

• Sarık, tesbih başı.

• Sarık.

• Eskiden müslümanların başlarına sardığı, bugün ise, sadece din görevlilerinin namaz kıldırırken ve dînî vazîfeleri yerine getirirken giydikleri başlık üzerine sarılan sarık.
• Tesbîhin ucundaki uzun tâne.

imlisi / imlisî

• Hırsız, sârık.

ısabe

• (Çoğulu: Asâib) Cemaat, topluluk.
• Tıb: Yaraları sarmakta kullanılan bağ, yara bantı.
• Başa sarılan ve şeâir-i İslâmiyeden olan sarık.

kalah

• Diş sarılığı.
• Sarık uzunluğu.

kalensüve

• Üzerine sarık sarılarak başa giyilen külâh.
• Mantarın başlığı, tablası.

kevr

• Devretmek, dönmek.
• Sarık sarmak. Tülbend sarmak.
• Bir yerde toplanmış olan develer.
• Çokluk, bolluk, ziyadelik.
• Mukül dedikleri darı cinsi.

lass

• (Çoğulu: Lüsus-Elsâs) Hırsız, sârık.

luss

• (Çoğulu: Lüsus-Elsâs) Hırsız, sârık.

lüsus

• (Tekili: Luss) Hırsızlar, sârıklar.

meşaviz / meşavîz

• (Tekili: Mişvâz) Sarıklar.

mevali / mevalî

• Efendiler.
• Azad edilmiş köleler.
• Azad edenler.
• Mevleviyyet pâyesine ulaşmış sarıklı âlimler.
• Dost ve komşular.
• Yardımcılar.

mişvaz

• Sarık.

muammem

• Başı sarıklanmış. İmamelenmiş. Sarıklı olan.

sahibü't-tac

• Taç sahibi, sarık sahibi Peygamber Efendimiz (a.s.m.).

sarık / sârık

• (Sârıka) Çalan, hırsızlık yapan. Hırsız.

sarik

• (Bak: Sârık)

sereka

• İpeğin gayet iyisi.
• Beyaz ipek.
• (Tekili: Sârik) Hırsızlar.

serpuş

• Başa giyilen başı örten külâh, takke, sarık. (Farsça)

şevarık

• (Tekili: Şârıka) Nurlar, aydınlıklar. Parlaklıklar.

sürrak

• (Tekili: Sârik) Hırsızlar, sârikler.

taammüm

• Umumileşme. Umumi olma.
• (İmame. den) Sarık sarma.
• (Amm. den) Amca olma. Birisini "amca" diye çağırma.

tac

• Hükümdarların başlarına giydikleri mücevherli ve kıymetli taşlarla süslü başlık.
• Müslümanların, Peygamberimizin sünnetine uygun olarak veya onu temsilen başlarına sardıkları örtü; sarık, imame.
• Gelinlerin başlarına koydukları cevahirli süslü başlık.
• Kuşların başındaki

tayalis

• (Tekili: Taylasân) Başa ve boyna sarılan şallar.
• Başa sarılan sarıkların omuzlar üzerine salıverilen uçları.

teammüm

• İmame sarmak, sarık sarmak.
• Umumileşmek.

tekvir

• Yuvarlaklaştırmak. Kıvırmak. Sarmak.
• Toplamak. Cemolmak.
• Başa sarık sarmak.

yunus emre

• (Vefat Mi: 1320) Porsuk Nehri'nin Sakarya'ya döküldüğü yere yakın Sarıköy'de doğduğu söylenir. Tasavvufî halk edebiyatının veli şâiri olan Yunus Emre, yaşadığı devirde halk tabakasını irşad ve tenvir etmiştir. Bir çok memleketleri ve bu arada Konya, Şam ve Azerbeycan'ı dolaştı. Konya'da Mevlâna ile