aik

• (Aika ) Mâni'. Alıkoyan. Engel. Meşgale. Bir işten alıkoyup men ve sarfeden.

akis

• Yere gömüp köklendikten sonra kestikleri üzüm çubuğu.
• Üzerine yağ koyup içtikleri taze süt.
• Sütlü çorba.

cüsum

• Kuşun, uyuması vaktinde göğsünü yere koyup çömelmesi. Çömelip oturmak.
• Uykuda gelen ağırlık. Kâbus.
• Oturmak.

dac'

• Yan tarafını yere koyup yatmak.

düden

• Coğ: Yerin altında akan suların oyup meydana getirdiği derin kuyu.

hadm

• Birşeyi ağzına koyup, bir lokmada çiğneyip yemek.

hakn

• Sütü tuluma koyup toplamak ve sağıldıkça üzerine koymak.
• Men etmek, engel olmak.

hazire / hazîre

• Eti ufak ufak doğrayıp, çok su ile çömlek içinde pişirip erimeye yakın olduğu anda üzerine un koyup karıştırarak yapılan yemek. (İçinde et olmayınca "aside" derler.)

hubne

• Koltuk altına koyup getirilen şey.
• Kaftan eteği.
• Don.

ia'

• Bir nesneyi kab içine koyup saklamak.

ıkal

• İkl, bağ, bend.
• Daha ziyade Arabların başlarına koyup sardıkları bağ, agel.

kıdn

• Havan.
• Kadının mahfe içinde kendisi için koyup sakladığı giyim eşyası.

lefk

• Giymek.
• Örtünmek.
• İki parçayı birbiri üstüne koyup dikmek.

meşrube

• İçine yiyecek veya elbise koyup sakladıkları yer.

mevzuat-ı beşer

• İnsanların koyup kabul ettikleri hükümler ve kanunlar.

mihlat

• İçine yulaf koyup davara vermekte kullanılan torba.

müctenih

• (Cenah. dan) Meyillenen, bir tarafa eğilen.
• Secdede usulüne göre ellerini yere koyup dirseklerini açarak kollarını kanat şeklinde tutan.

nefite

• Unu suya koyup kaynatıp koyulaşıncaya kadar karıştırmak.

nehz

• Süngü demirini inceltmek.
• Kemik üstündeki eti soyup gidermek.
• Çok et.

rüku' / rükû'

• Namazın içindeki farzlarından biri. Namazda kıyamdan (ayakta durduktan sonra) elleri dizlere koyup eğilme.

sahire

• İçine kızmış taş koyup kaynatılan ve üstüne yağ döküp içilen süt.

sech

• Tırmalama.
• Bir şeyin kabuğunu veya derisini soyup sıyırma.

şicab

• Divit kapağı.
• Her nesnenin ağzına, yarığına ve gedik yerine koyup tıkadıkları nesne.

şicar

• Kapı ardına koyup sürgü olarak kullanılan ağaç.
• Kiremit tahtası altına konulup çakılan ağaç.
• Kapı ağacı.
• Deve alâmetlerinden bir alâmet.

suvan

• (Çoğulu: Esvine) Kaftan ve giyecek eşya koyup saklanılan yer veya kap.

tahbie

• Gizlemek, saklamak.
• Kadını perdeye koyup kimseye göstermemek.

tahrebe

• Ağaç kurdunun ağacı oyup delmesi.

tavdi'

• Atılmış pamuğu kaftana koyup cübbe dikmek.

tekfir

• Birisine "kâfir" deme, kâfirliğine hükmetme.
• Ortadan kaldırma, yok etme.
• Setretme, örtme.
• Keffaret verme.
• Elini göğsüne koyup tevazu yapma.

tenadüs

• Birbirine lâkap koyup bağırışmak.

teverrük

• Kadınların namazda oturma şekli; kaba etlerini yere koyup, uyluklarını birbirine yaklaştırarak, ayaklarını sağ taraftan dışarı çıkarıp, sol uylukları üzerine oturmaları.

ucale

• Misafirlerin yolda yemek için götürdükleri azık.
• Çiftçilerin azık diye evvelce koyup getirdikleri buğday ve arpa.

üsfiyye

• (Çoğulu: Esâfi) Üzerine tencere koyup yemek pişirilen ocak taşı.

vezr

• Nurlu etmek, ışıklandırmak.
• Kaftan eteğine birşey koyup götürmek.