asker

• (Çoğulu: Asakir) Devlet ve memleketin muhafazası için ücretli veya ücretsiz olarak veya kur'a ile toplanarak hazır bulundurulan ve resmi elbise giyen silahlı adamlar topluluğu. Er, leşker, nefer.

berfend

• Asker, nefer, er. (Farsça)
• Güzel ve hoş söz. (Farsça)
• Derin yer. (Farsça)

cebeci

• Eski Osmanlı İmparatorluğunun ordusunun zırhlı sınıfına mensub nefer. (Farsça)

ceyş

• Asker, ordu. En az dörtyüz nefer süvari ve piyadeden müteşekkil bir askeri kıt'a.
• Dolup taşmak.
• Ses, sadâ.

cüyuş

• (Tekili: Ceyş) Ceyşler, askerler, neferler, erler. Ordular.

ecnad

• (Tekili: Cünd) Cündler, askerler, erler, neferler, taburlar.

ferd-i nefer

• Tek nefer, kişi.

ispah

• (İspeh) Asker, nefer, er. (Farsça)

ketaib

• (Tekili: Ketibe) Askerler, neferler, erler. Alaylar, birlikler.

mirilu

• Uzayan harblerde ve askerin kifayetsizliği zamanlarında aylıkla toplanan askerler. Bunlar talimsiz, intizamsız oldukları için "Nefer-i âm: Bütün halkın cenge sürülmesi" hükmünde kalıyor, bir istifade te'min olunamıyordu. Yeniçeri Ocağı'nın ilgasıyla muntazam askerî teşkilât yapılınca bu türl

mücenned

• (Mücennet) Sıralanmış asker, saf bağlamış neferler.

neferat / neferât

• Neferler, erler.

• Neferler, erler.

• (Tekili: Nefer) Neferler, askerler, erler.

silahendaz

• Silah atan.
• Tüfekli piyade neferi, harp gemilerinde gemicilik ile mükellef olmayıp silah taşıyan bahriye askerleri.

sipah

• (Çoğulu: Sipâhan) Asker, leşker, nefer.
• Ordu.

turhan

• Rum subaylarından beş bin neferin zâbiti (On bin olsa "patrik" derler.)