an / ân

• Uzağı gösteren işâret ismi. Şu. Bu. O. (Farsça)
• Güzellik câzibesi. Melâhat. Güzellik. (Farsça)
• Cemi edâtı. Kelimenin sonuna getirilerek cemi' yapılır. Meselâ: Âlimân: Âlimler. Anân: Onlar. Merdân: Adamlar. İnsanlar. Zenân: Kadınlar.Kelimenin sonuna getirilerek sıfat edatı yapılır: Ters: Korku. (Farsça)

asil

• Esas. Yedek olmayan.
• Köklü.
• Edebli, soylu.
• Fık: Muamelâtta kendi nâmına hareket eden.
• Akşam vakti.
• Ölüm, mevt.

daire-i muamelat / daire-i muamelât

• Muamelât dairesi; şahıs ve aile hukuku, aynî haklar, miras, ticaret, borçlar ve iç hukukla ilgili konular.

durah

• Gökte melâike kâbesi olan beyt-il mâmur.

emlah

• (Melih. den) Pek melih, en melâhatli, çok güzel.

fatır suresi / fâtır suresi / fâtır sûresi

• Kur'an-ı Kerim'in 35. suresi. Melâike Suresi de denir. Mekkîdir.

• Kur'ân-ı kerîmin otuz beşinci sûresi. Melâike sûresi de denilmektedir.

füru' / fürû'

• Dal, asıldan türeyen. Fer'in çokluk şeklidir.
• Fıkıh ilminde (İslâm hukûkunda) çocuklar, torunlar ve onların çocukları.
• Ahkâm-ı şer'iyye yâni İslâm dîninde ibâdet, münâkehât (nikâh, boşanma, nafaka), muâmelât (alış-veriş, ticâret, kirâlama v.b) ve ukûbâtla (cezâlarla) ilgili hükümler.

hamele-i arş / حَمَلَۀِ عَرْشْ

• Arşı taşıyan melâikeler.

hedmele

• (Çoğulu: Hedmelât) Ağacı çok olan kumlu yer.

imlal

• (Melâl. den) Usandırma veya usandırılma.

istimlal

• (Melâl. den) Can sıkılıp usanma, melâl getirme.

kelbiyyun

• Kalenderane yaşamayı alışkanlık haline getiren meşhur Diyojenin de içinde bulunduğu bir fırka. Bunlara Kelbiye tâifesi veya Melâmiyyun da denir.

kudsiyan

• Kudsiler.
• Melekler. Melâike taifesi.

lüvam

• Melâmetlik, rüsvaylık, rezil kepaze olmaklık.

malihulya / mâlihulya / مالى خوليا

• Melankoli. (Arapça - Yunanca)

mecelle

• Mecmua. Fikir topluluğu. Risale. Kitab. Hikmetli sahife.
• Fıkıh kitabının muâmelât kısmının toplu bir parcası.
• İslâm Hukukuna dâir bir mecmua.

• Tanzîmât'ın îlânından sonra, Ahmed Cevded Paşa'nın başkanlığında bir komisyon tarafından hazırlanan; İslâm hukûkunun muâmelâta (alışveriş, şirketler, hibe v.b.) âit hükümlerinin Hanefî mezhebine göre maddeler hâlinde tertibinden meydana gelen kânunlar veya bu kânunları içerisine alan mecmûa.

melaike

• (Bak: MELAİK)

melamet-zedegan / melamet-zedegân

• (Tekili: Melametzede) Ayıplanmış, kınanmış kimseler, azarlanmış olanlar. (Farsça)

melametzede

• (Çoğulu: Melametzedegân) Melamete uğramış, ayıplanmış, azarlanmış, kınanmış. (Farsça)

melami / melamî / melâmî

• Kınanmış ve ayıplanmışlardan olan.
• Hükema-i Kelbiyyun.
• Melami adındaki tarikata mensub olan.

• Allahü teâlânın rızâsını kazanmak için çalışan, bu yolda farzları yapıp, haramlardan sakınan, şöhretten kaçındıkları için nâfile ve sünnetleri gizli yapan kimse. Nefislerini kınadıkları için melâmî adı ile anılmışlardır.

• Kınanmış, melamilik tarikatından olan.

melamiyyun

• (Tekili: Melamî) Melamî tarikatından olanlar.

mele-i a'la / mele-i a'lâ

• Kerrubiyyun ve melâike cemaati. En yüksek hey'et. Melekler âlemi. Felekler ve unsurlar.

melek

• Allahü teâlânın nûrdan yarattığı gözle görülmeyen mâsum (kötülüklerden korunmuş) varlıklar. Çokluk şekli, melâike'dir.

melfuha

• (Çoğulu: Melâfih) Ana karnındaki erkek çocuk.

melhec

• (Çoğulu: Melâhic) Darlık.

melhez

• (Çoğulu: Melâhız) Darlık çekecek yer.

melih / melîh

• (Çoğulu: Milâh-Emlâh) Güzel, şirin. Sâhib-i melâhat.
• Tuzlu.

melkuha

• (Çoğulu: Melakih) Anasının karnında olan çocuk.

melmus

• (Çoğulu: Melâmis) (Lems. den) El ile dokunulmuş.

melsun

• (Çoğulu: Melâsin) Yalancı, kezzâb.

mil'aka

• (Çoğulu: Melâik) Tahta kaşık.

milha

• (Milhât) (Çoğulu: Melâhi) Eğlence, oyun, cümbüş.

milhab

• (Çoğulu: Melâhib) Kesecek âlet.
• Ber nesnenin kabuğunu soyacak âlet.

milkat

• (Çoğulu: Melâkıt) Tandırdan ekmek çıkaracak âlet.

milsah

• (Çoğulu: Melâsıh) Keten tarağı.

milzab

• (Çoğulu: Melâzib) Aşırı derecede cimri, pek hasis.

mu'tezil

• Hatâsını itiraf edip, idrâk ederek melâmeti kabul eden. Kendi kötülüğünü kabul eden.

muakkibat / muakkibât

• Gece ve gündüz melâikesi.
• Namazı müteakib otuz üçer defa tekrar edilen tesbih.

muamele

• (Çoğulu: Muâmelât) Hatt-ı hareket. Davranma, davranış. Birbiri ile iş görme, amel etme. Alış veriş.
• Resmi dairelerde yapılan herhangi bir iş.

mücmel

• Kısa ve az sözle anlatılmış, öz. Kapalı ifade. (Çoğulu) Mücmelat.

mülim / mülîm

• Kendini levm etmek. Melâmette olmak. Kusurunu anlayıp kendisini kötülemek.

mülkıyat

• İlham eden melâikeler.

müluha

• (Bak: MELAHA)

• (Bak: MELAHA)

mümill

• Melâl veren, usandıran, bıktıran.

mümteli

• (Melâ. dan) Dolu, dolgun, dolmuş.
• Mide dolgunluğuna uğramış.

müştemilat / müştemilât

• (Bak: Müştemelât)

namus

• Irz, iffet, edeb, hayâ.
• Şeriat.
• Melâike.
• İrade-i İlâhiyenin tecellisi.
• Nizam.
• Emniyet ve istikamet gibi faziletlerin muhassalası olan pek kıymetli haslet.
• Bir kimsenin mahrem, gizli esrarı olup işleri ve hallerinin iç yüzüne vakıf ve muttali ki

naziat

• Hz. Azrâil'in (A.S.) avenesi olan bir taife melâike ki; şerli ve kötü ruhlu insanların canlarını şiddetle alırlar.
• Nez'edenler. Çekip koparanlar.

ruhani / ruhanî

• Cisim olmayıp gözle görülmeyen cin ve melâike gibi bir mahluk. Ruha ait. Ruhtan meydana gelmiş, melek.
• Madde ile alâkalı olmayan, mânevi, ruh âlemine mensub olan.

şahid

• Şahitlik yapan. Bilen, tanıyan. Senet yerine geçecek kadar mâkul ve mu'teber sayılan. Gören.
• Resul-ü Ekrem Efendimizin (A.S.M.) bir vasfı.
• Melâike-i kiram.
• Hazır.

sevr

• Öküz, boğa.
• Koz: Boğa burcu.
• Dünyaya müekkel melâikeden birisinin ismi.

ta'nif

• Şiddetle azarlamak.
• Darılmak.
• Meşakkat vermek. Melâmet etmek.

tarah

• (Çoğulu: Etrâh) Tasa, keder, hüzün, melâlet.

temellül

• (Millet. den) Bir milletin ferdi olma, milletlenme.
• Bir dine bağlı olma.
• (Melel ve Melâl. den) Hastalığın etkisiyle yatakta rahat yatamayıp, kımıldanıp durma.

zebani / zebânî

• Azap melaikesi.