berkende

• Koparılmış, sökülmüş, kökünden çıkarılıp atılmış. (Farsça)

beyhuşt

• Kökünden çıkarılmış, dibinden koparılmış olan şey. (Farsça)

beyincik

• Art kafa çukurunda beyin kökünün üst arka kısmında bulunan merkezi sinir sisteminin bir organıdır. Mühim bir görevi, hareketlerimizin âhenk içinde olmasını sağlamaktır.

bicu / bicû

• ( Custen : Aramak) mastarının emir köküne "bi" eklenerek yapılmıştır. Ara, bul mânasında emirdir.

• (Custen: Aramak) mastarının emir köküne "bi" eklenerek yapılmıştır. Ara, bul meâlinde emirdir.

bih-ken

• Kökünden çıkaran, kök söken. (Farsça)

cail / câil

• "Ceale" kökünden yaratıcı, yapıcı.

cebb

• Bir kimsenin zekerini ve hayasını kesip hadım etmek.
• Devenin hörgücünü kesmek.
• Kökünden kesmek.

elett

• Dişi kökünden çıkıp düşmüş olan kişi.

esasiyle / esâsiyle

• Köküne kadar, ta temelinden.

fevc

• Dalga. Bölük. İnsan kalabalığı. Cemaat. Takım.
• Koşmak. Sür'at etmek.
• İyi kokunun dağılıp yayılması.

feveran / feverân

• Maddi ve manevi kaynayıp fışkırmak.
• Köpürmek.
• Coşmak.
• Kokunun etrafa yayılması.
• Depreşmek.
• Şiddet.

fevh

• Yaradan kan fışkırması.
• Bolluk, genişlik.
• Güzel kokunun yayılması.
• Kaynamak.

harf-i asli / harf-i aslî

• Gr: Arabça bir kelimenin kökünü teşkil eden harften olan. (Ekserisi üç harften ibaret olur.)

hazal

• Selem ağacının kökünden çıkan bir nesne ki, suda ıslatıp yerler.

hetm

• Ön dişleri kökünden kırmak.

husum

• (Tekili: Hasim) Uğursuzluk.
• İdman. Birbiri ardınca devam üzere olmak.
• Bir şeyi kökünden kesip dağlayanlar.
• Fırtına.

iab

• Kökünden koparmak.

ictisas

• Ağacı kökünden çekip koparmak.

iksam

• Çok miktarda mal alıp biriktirme.
• Kökünü kırma. Hepsini silip süpürme.

iktinah

• (Künh. den) Bir işin esâsını, künhünü, kökünü ve gerçeğini anlama. İçyüzüne, derinliğine varma.

inkıla'

• (Kal'. den) (Ağaç) kökünden koparılma.

istisal / istisâl / istîsal

• (Asl. dan) Kökten koparıp çıkarmak.
• Tıb: Bedenden kesilmesi veya koparılması istenen bir parçayı, uru kökünden koparmak.

• Kökünden sökmek.

• Kökünden söküp atmak, kökünü kazımak.

• Kökünü kazıma.

kal'

• Birşeyi kökünden koparıp atma.

• Bir şeyi kökünden çekip koparmak.
• Kendisinden iyi kalay çıkan maden.
• Azletmek. Bir tarafa ayırmak.

kali'

• (Kal. dan) Kökten söküp atan. Kökünden çıkaran.

lefif-i makrun

• Kökündeki "elif" veya "ya" nın yan yana olduğu kelime.

maklu'

• Sökülmüş, kökünden çıkarılmış, kal' olunmuş.

makluan

• Sökülerek, kökünden çıkarılmış olarak.

mehmuz

• Gr: Hemzeli kelime. Harfin kökünde hemze varsa o kelimeye denir.

mehmuz-ul ayn

• Kelime kökündeki ikinci harf "hemze" olursa, o kelimeye denir. Birinci harfi "hemze" olursa ona: Mehmuz-ul fâ; üçüncü harf hemzeli olur ise ona da: Mehmuz-ül lâm denir.

muktela'

• (Kal'. den) Kökünden koparılmış. Kökünden koparan.

mukteli'

• (Kal'. den) Kökünden koparan.

münkali'

• (Kal'. dan) Kökünden sökülen.

müste'sal

• (İstisal. dan) Kökünden koparılmış.
• Ele geçirilmiş.

müste'sil

• (İstisal. dan) Kökünden koparan.
• Ele geçiren.

muzaaf fiil

• Gr: Fiilin kökündeki iki harfin aynısı beraber olan fiil. Medde - Şedde gibi. Başka tâbirle: Fiilin orta harfi ile son harfi (harf-i lâm'ı) aynı harfin tekerrüründen ibaret olan kelime.

nefh

• Rüzgâr esmek.
• Güzel kokunun yayılması. Kokmak.
• Vurmak.
• Def'etmek, kovmak.
• Vuruşmak, kat'etmek.

piç

• Büklüm, kıvrım, dolaşık. (Farsça)
• Nesebi gayr-ı sahih olan, gayr-ı meşru münâsebetten doğan çocuk. (Farsça)
• Aslına benzemiyen. (Farsça)
• Ağacın kökünden biten sürgün. Aşılanmamış ağaç. (Farsça)
• Sarmaşık. (Farsça)
• Vida. (Farsça)

sarm

• (Surm) Bağ kesmek. Meyve toplamak. Bir şeyi kökünden ayırmak.

şekir

• Ağacın çevresinde kökünden biten fidanlar.
• Fercte olan kıllar.

serem

• Dişin, ağızda kökünden kırılması.

suht

• Haram mal, her nevi haram.
• Yok eylemek. Gidermek. Bir şeyin kökünü kazımak (mânasına saht'dan alınmıştır. Haramın bereketi olmadığından hânumânlar yıktığı için suht denilmiştir.)

sülasi mezidün fih / sülasî mezidün fih

• Gr: Zaid harf almış ve kökünde üç aslî harf bulunan kelime.

takli'

• (Kal'. den) Yarmak.
• Mübalâğa ile koparmak. Kökünden söküp koparmak.

teczir

• (Cezr. den) Mat: Kare kökünü alma.

valibe

• Evvelki ekinin kökünden biten ekin.