kar / kâr / كار

• (Çoğulu: Kur-Kirân) Zift, kara boya.
• Deve. Dağ keçisi.
• Ses çıkmasın diye ayağın kenarıyla yürümek.
• Küçük tepe.
• Kara taşlı yer.
• Kara büyük taş.

• (Kelimeye bir ek olup, isimleri sıfat yapar) Eden, edici, yapan mânâlarına gelir ve li, lı, cı, ci gibi eklerin de karşılığıdır. İtaat-kâr, hilekâr, isyan-kâr, hamur-kâr, kanaatkâr...gibi. (Farsça)

• İş. Güç. Amel. Fiil. Temettü'. (Farsça)
• Kazanç. (Farsça)

• "Yapan, eden" mânâsında son ek.

• Para kazancı.

• İş. (Farsça)
• Kâr etmek: İşlemek, tesir etmek. (Farsça)