afik

• Yalancı, iftiracı.

akzef

• Çok iftira atan. Çok kazifte bulunan.

azihe

• Yalan, iftira.

azv

• İftira. Birisine bir şey isnad etme. Nisbet etme.

azviyat

• (Tekili: Azv) Yalanlar, iftiralar.

becel

• Şaşma, tuhafına gitme.
• Yalan, iftira.

behite

• İftira etmek.
• Kabile ismi.

behut

• (Çoğulu: Bühüt) İşitenleri şaşkına uğratan iftira, yalan.

besise

• Bir çeşit yemek.
• Yağ ve undan yapılan bir çeşit bulamaç.
• Ayrılık, nifak, iftira, ihtilaf.

bühat

• Bühtan edici, iftiracı.

büht

• İftira, isnad edilen yalan.
• Bir seyyarenin bir günlük hareketi.

bühtan / bühtân / بهتان

• İftira. Birisine yalandan bir şey isnad etme. Birisini suçlu gösterme.
• Dalgınlık.
• Medhûş ve mütehayyir olma.

• Yalan, iftira, birine işlemediği suçu yükleme.

• İftirâ. Bir kimseye onda olmayan bir kusuru isnat etme.

• İftira.

• İftira. (Arapça)
• Bühtân etmek: İftira etmek. (Arapça)

bühtan etmek

• İftira etmek.

bühüt

• (Tekili: Behût) İşitenleri hayrete düşürecek kadar olan iftira ve yalanlar.

cenah

• Kanat, taraf, kısım. (Vicdanın ziyası ulum-u diniyyedir. Aklın nuru, fünun-u medeniyedir. İkisinin imtizacı ile hakikat tecelli eder. O iki cenah ile talebenin himmeti pervaz eder. İftirak ettikleri vakit, birincisinde taassub, ikincisinde hile, şüphe tevellüd eder. Mün.)

cüdayi

• İftirak, ayrılık. (Farsça)

efaik

• (Tekili: Efike) Yalanlar, dolanlar, düzme sözler. İftiralar.

efayik

• (Tekili: Efike) Uydurma, düzme, asılsız, yalan sözler. İftiralar.

effak

• (İfk. den) Çok iftira eden, çok yalan isnad eden kişi.

efike

• (Çoğulu: Efâik) Yalan, dolan, iftira.

ekzeb

• Büyük iftira, büyük yalan, uydurma.

ekzef

• (Kazf. den) Çok iftira eden. Başkası hakkında çok aleyhde yalan söyleyen.

esum

• Çok yalancı, iftiracı, kabahatli ve günahkâr olan adam.

firkat

• (Fürkat) İftirak. Dostlardan ve sâir sevdiği şeylerden ayrılış. Firak. Müfarakat.

gammaz

• Birisine iftira ederek zarar veren. Münafık, fitneci.
• Adamın ayıplarını arayıp gizli şikâyet eden.
• Tersane kethüdalarına mahsus altı çifte kayık.

• "Gamz"dan. İftiracı, fitne koğucu. Birine iftira ederek zarar veren kimse.

gams

• Suyu şiddetli içmek.
• Bir şeyi hakir görmek, birisine iftira etmek.
• Nimete şükretmemek.
• Göz yummak.

ifk

• Bühtan. Bir suçu birisine yüklemek. İftira.

• İftira, iftira ekmek, Hz. Aişe'ye yapılan iftira.

• İftira.

iftial

• Bir şeyi iş edinmek. Kendiliğinden yapmak.
• Arabçada beş harfli fiilin birinci babı.
• Yalan düzmek, iftira etmek.

iftiraat

• (Tekili: İftira) İftiralar, asılsız isnatlar, aslı esası olmayan suç yüklemeler.

iftirakat

• Ayrılıklar. İftiraklar. Parçalanmalar.

iftiraname

• İftira yazısı.

• İftira yazısı.

iris

• yun. Gözümüzün saydam tabakasının arkasında olup, deliği, ışığın az veya çok miktarda olmasına göre genişleyip büzülen tabaka. Kuzahiye.İRKÂ' : Geciktirme.
• İftira etme.

isnad / isnâd / اسناد

• Bir söz veya haberi birisine nisbet etmek.
• Peygamberimiz'in (A.S.M.) sözlerini sırası ile kimlerden nakledildiğini bildirmek.
• Bir nesneye, bir şeye dayanmak.
• Birisi için, bir şeyi yaptı demek. İftira etmek.

• Dayama, yükleme. (Arapça)
• İftira. (Arapça)

isnad-ı efike

• Yalan isnad etme. İftira atma.

kazf

• Atmak. İftira atmak. Ehl-i namus bir kadına zina isnad etmek. Buna "kazf-ı muhsenat" da denir.

• İftira.

• İftira etmek, isnat etmek, kadına zina isnat etmek.

• Namuslu kadına iftira.

kazf haddi

• Muhsan olan erkek veya kadına zînâ isnâd edenlere (iftirâda bulunanlara) verilen sopa cezâsı.

kazf-i muhsanat / kazf-i muhsanât

• Temiz ve namuslu kadınları zina ile suçlama, iftira etme.

kıfve

• Kuyruk.
• Fuhuş sözle iftira etmek.

kıls

• (Çoğulu: Kulus) İftira etmek.
• Atmak.
• Liften yapılmış kalın ip.
• Kusmak.
• Kap dolup dökülmek.

lath

• Her şeyin azı.
• Bulaşmak ve karışmak.
• Birine iftira atmak.

makzuf

• (Kazf. den) İftira edilmiş. Namusu hakkında lâf edilmiş.
• Hazfolunmuş. Atılmış.

medrese-i yusufiye

• Hz. Yusuf'un (A.S.) iftira, haksızlık ve zulüm ile hapiste kalmasından kinâye olarak, İmân ve Kur'an hizmetinden dolayı tevkif edilenlerin hapsedildiği yere verilen isim.

mefruz

• İftira olunmuş, ayrılmış, bölünmüş.

müftera-aleyh

• Kendisine iftira edilen.

müftereyat

• Başkasının üzerine atılan suçlar, kabahatler. İftiralar.

• İftiralar.

müfteri / müfterî / مفتری / مُفْتَر۪ي

• İftira eden.

• İftiracı.

• İftira eden. Başkasına suç isnad eden. Yapmadığı kötülüğü isnâd eden.

• İftiracı. (Arapça)

• İftira eden.

müfterik

• (Fark. dan) Ayrılan, iftirâk eden.
• Perişan olan, dağılan.

müfteris

• Yırtıcı. Parçalayıcı. İftiras eden. Zorla yere yıkıp parçalayan.

müfteriyane / müfteriyâne

• İftira edercesine. (Farsça)

• İftira edercesine.

• İftira ederek.

muhtefi / muhtefî

• Gizlenen. Saklı, gizli.
• İftira eden.

muhteriane / muhteriâne

• Yeni bir şeyler icad ederek. Yenilikler ortaya koyarak. (Farsça)
• İftirada bulunarak. (Farsça)

mürcif

• (Recefe. den) Fitne ve fesad için iftiralar ve yalan haberler neşrederek ortalığı karıştıran. Yalancı.
• Mutlak bir şey ile meşgul olan.
• Yer sarsıntısı. Zelzele.

mütecenni

• Meyve devşiren, meyve toplayan.
• Birine suç isnad eden, iftira atan. Müfteri.

nahl

• Bal arısı.
• Bedelsiz bir şey vermek veya bedelsiz verilen şey.
• Sövmek, iftira etmek.

nusayri / nusayrî

• Eshâb-ı kirâma (Peygamber efendimizin arkadaşlarına) iftirâ eden şîanın kollarından. On birinci imâm olan Hasen bin Ali Askerî'nin adamlarından olduğunu söyleyen İbn-i Nusayr adındaki bozuk inanışlı kimseye uyanlar.

peygare

• İftira. (Farsça)

takazüf

• Birbirine iftira edip atışmak.

takvil

• (Çoğulu: Takvilât) İftira. Yalan söyleşmek.
• Haber vermek.

takzif

• Çok iftira atmak.

tavh

• Helâk olmak.
• İftira etmek.

te'fik

• (Çoğulu: Te'fikât) Yalan söyleme.
• Yalan ve iftirâ etme.

tezvir

• Yalan ve iftira karıştırarak sözü süsleme, sahtekârlık.

velediyet / وَلَدِيَتْ

• İsa (as) ın, hâşâ, Allahın oğlu olduğu iftirası.