a

• 1928 senesinde alınan Türk alfabesinin "a" harfi, Osmanlıcadaki elif ve ayın harflerine yakın bir ses verir.

bedi'

• (Bedia) Eşi, benzeri olmayan. Hayret verici güzellikte olan.
• Garib. Acib.
• Benzeri olmayan şeyleri vücuda getiren. Kimseye benzemeyen. İcad edici olan.
• Hâlık ve Hallak-ı Cihan olan.
• Beğenilen.
• Yeni bulunmuş ve görülmedik tarzda olan.
• Edb: Sözün

bedia

• Nâdide ve güzel, yeni icad edilmiş şey. Beğenilen ve takdir edilen çok yeni şey.

bid'at / بِدْعَتْ

• Dinde yeni îcâd.

delil-i ihtira'

• Cenab-ı Hakk'ın yeniden icad ederek yarattığı şeylerden meydana gelen, kendi zâtına mahsus delil.

disar

• (Çoğulu: Düsür) Üste giyilen kaftan, elbise.
• Yatak çarşafı.
• Arapçada elbise demek olduğu hâlde Osmanlıcada yalnız Farsça kaidesi ile yapılan sıfat terkiblerinde ziyadelik, çokluk, bolluk mânasında kullanılmıştır.

evcedethu-l esbab

• (İcad. dan) "Onu sebepler icadediyor. Sebepler bu şeyi icadediyor." mânasında dinsizliği ima eden bir söz.

firkateyn

• Buharın icadından evvel kullanılan harp gemilerindendir. Bu gemiler, güvertelerinin altında bir batarya topu hâvi olup hızlı giderlerdi. Bu gemilerin üç direkleri vardı ve içlerinde mürettebatının binbeşyüzü bulanları da vardı.

forsa

• Buharlı gemilerin icadından evvel yelkenli gemilerde kürek çekmeğe mahkum harp esirleri. Bunlar, kaçmamaları için birer ayakları güvertelere çakılı bulunurlardı. Ayaklarından bağlı olmaları münasebetiyle bunlara payzen namı da verilirdi. Bununla birlikte payzen tabiri, daha çok cürüm ve cinayet erba

gürz

• Silâhın icadından evvel kullanılan bir harp âleti. Gürz, yekpare veya yalnız baş tarafı demir ve bakırdan, sapı ise ağaç ve demirden olan bir nevi topuzdur. Gürzün Türkçesi "bozdoğan" dır. Bozdoğan bir cins yırtıcı kuştur. Gürz, bozdoğanın kafasına benzediği için bu adla anılmıştır. Gürzün baş kısmı

halıkıyyet

• Yaratıcılık. Halk edicilik. İcad ve takdir.

halk

• İnsan topluluğu. İnsanlar.
• Yaratmak. İcad. Örneği ve benzeri olmayan bir şeyi yaratmak, ibdâ' eylemek.
• Bir şeyi yumuşatıp düzleştirmek.

ibda' / ibdâ' / اِبْدَاعْ

• Cenab-ı Hakkın âletsiz, maddesiz, zamansız, mekânsız yaratması ve icâdı.
• Misli gelmemiş bir eser meydana koymak, icâd, ("İbda', ihdâs, ihtirâ, icâd, sun', halk, tekvin" kelimeleri birbirine yakın mânâdadırlar.)
• Edb: Geçmişte benzeri olmayan şiiri söylemek.

• Hiçten îcâd etme.

icad / îcâd / ایجاد

• Var etme, yaratma. (Arapça)
• İcat. (Arapça)
• Îcâd edilmek: (Arapça)
• Var edilmek, yaratılmak. (Arapça)
• İcat edilmek, buluş yapılmak. (Arapça)
• Îcâd etmek: (Arapça)
• Var etmek, yaratmak. (Arapça)
• İcat etmek, buluş yapmak. (Arapça)
• (Arapça)

icadgerde

• İcad olunmuş. (Farsça)

iflak

• şiir okurken fesahat üzerine olmak.
• Mâna ve kelime icad etme.

ihdas

• İcad etme, bir şeyi meydana getirme.

ıhtira'

• Vücud vermek, icad.

ihtira' / ihtirâ'

• Evvelce keşfolunmamış, bilinmeyen bir şeyi keşfetmek. İcad etmek.
• Edb: Hiç kimse tarafından kullanılmamış tabirler ve mazmunlar kullanma.

• Evvelce olmayan bir şeyi ortaya çıkarma, îcâd etme, yaratma, yoktan var etme.

ihtirai / ihtiraî

• (Çoğulu: İhtiraiyyat) İcad ve ihtira ile alâkalı.

iskona

• İtl. Buharlı gemilerin icadından evvel kullanılan iki direkli yelkenli harp gemilerine verilen addı.

kadırga

• Buharlı gemilerin icadından evvel kullanılan harp gemilerinden biri. Kürek ve yelkenle kullanılırdı. Kadırgalar 25 oturaklı idi ve her küreği dörder adam tarafından çekilirdi.

kalyon

• Buharlı gemilerin icadından evvel kullanılan yelkenli ve kürekli harp gemilerinden biri.

kuvve-i icadiye

• İcâd etme kabiliyeti, gücü.

meç

• Ateşli silahların icadından evvel kullanılan harp âletlerinden biri. Keskin olmayan tâlim kılıcı, uzun ve ince kılıç.

migfer

• Ateşli silâhların icadından evvel, muharebede kılıç, mızrak ve ok gibi harp âletlerinden korunmak için başa giyilen bir nevi başlık idi. Miğfer, zırh ile beraber bir bütün teşkil ederdi. Osmanlı miğferleri çeşitli şekillerde olmakla beraber genel olarak iki kısma ayrılırdı. Bir kısmı ince bakırdan,

mübtedi'

• Yeni bir şey icad eden. Bedi'a çıkaran. Bid'at uyduran. Ehl-i bid'a.

mucid / mûcid / مُوجِدْ

• İcad eden, yaratan.

• Yeni bir şey icad eden, meydana getiren, bulan.
• Yaratan. Yoktan var eden.

• İcad eden, var eden.

• Îcâd eden, yoktan vâr eden, yaratan mânâsına Allahü teâlânın isimlerinden.

• Îcâd eden.

mucid-i hakiki / mucid-i hakikî / mûcid-i hakiki / مُوجِدِ حَقِيقِي

• İcad etme iktidarının yegâne sahibi mânasında olarak (Allah) hakkında kullanılır.

• Hakiki icad eden(Allah).

mucid-i küll-i mevcud / mûcid-i küll-i mevcûd / مُوجِدِ كُلِّ مَوْجُودْ

• Bütün varlıkları îcâd eden (Allah).

muhtera

• İcad edilmiş, yaratılmış.

muhtera'

• İcad edilmiş. İhtira' olunmuş. Uydurulmuş.

muhteraat

• Yeni icad edilmişler. Yeniden meydana çıkarılmış olanlar. İhtira' olunmuşlar.

muhteri

• İcad eden, yeni bir şey meydana getiren.

muhteri'

• Misli görülmedik bir şey icâd eden. İcâd eden. Yeni bir şey bulan. Yeni bir şey meydana getiren.
• Uydurma şeyler ortaya atan. Müfteri.

muhteriane / muhteriâne

• Yeni bir şeyler icad ederek. Yenilikler ortaya koyarak. (Farsça)
• İftirada bulunarak. (Farsça)

obüs

• Ask: Dikey veya dalıcı atış yapabilen, oldukça kısa namlulu top. Obüsler Milâdi 16. asırda icad olunmuştur. Bir mânianın arkasında bulunan ve bu sebeple doğruca görülemeyen düşman mevzilerinin yüksek münhanilerle aşırılmak suretiyle endaht yapmak maksadıyla icad edilmiştir.

ok

• Yay veya keman denilen kavis şeklinde bükülmüş bir ağaç çubuğa gerili kirişe takılarak uzağa atılan ucu sivri demirli ince ve kısa değneğe verilen addır. Ok, silâhın icadından evvel insanlar tarafından kullanılmış ise de, en büyük mahareti Türkler, Araplar göstermişlerdir.

sıfat-ı fiiliye / sıfât-ı fiiliye

• Cenab-ı Hakk'a (C.C.) mahsus fiilî sıfatlar. (İhyâ, icad, in'âm, tasvir, tezyin, terzik... gibi)

tecelliyat-ı icadiye / tecelliyât-ı icadiye

• Allah'ın yarattığı eserler, icad görüntüleri.

tekvin / tekvîn

• Var etmek. Meydana getirmek. Yaratmak.
• İlm-i Kelâmda: Cenab-ı Hakk'ın sübutî bir sıfatıdır ve ademden vücuda getirmesi, icad etmesidir.

• Var etmek, meydana getirmek, yaratmak, Kelâm ilminde Allah'ın subûti bir sıfatıdır, yokluktan vücuda getirmesi, icad etmesidir.