agmaz-ul ayn

• (Egmaz-ul ayn) Gözü kapalı kimse. Çok müsamahakâr. Gafil.

ahmed-i faruki / ahmed-i fârukî

• (Hi. 971-1034) (İmam-ı Rabbanî) Hz. Ömer (R.A.) ahfadından olduğundan Fârukî denilmiştir. Kendisi demiştir ki: "Hakaik-i imaniyeden bir mes'elenin inkişafını, binler ezvak ve mevâcid ve kerâmata tercih ederim." Hem demiş ki: "Bütün tarikatların nokta-i müntehası hakaik-i imâniyenin vuzuh ve inkişâfı

asub / asûb

• Bey, başbuğ. Hakan.
• Arı beyi.

Bolşevizm

• Rusça'da çoğunluk anlamına gelir.
  Rus Sosyal Demokrat İşçi Partisi (RSDIP) içindeki ayrılıkta Lenin ile aynı görüşü savunanlar kongre çoğunluğu sağlamışlar ve bu tarihten sonra Leninist görüşleri savunmanın diğer adı Bolşevizim olmuştur. Bu kelimenin Rusça'daki zıddı; Menşevik.
  Bu kongrede azınlıkta kalan grup ise Menşevikler olarak adlandırılmıştır. Marksist literatürde menşevik bir hakaret olarak kullanılır.

çağdışı

• Askerliğe alınma çağı dışında.
• Çağın fikirlerine felsefesine uymayan. Bu mânada bazı kimselerin kelimeyi hakaret olarak kullanmaları dar görüşlülüğün ve cehaletin neticesidir. Çünkü çağın insanlık için zararlı öyle fikirleri ve felsefeleri vardır ki, gelecek devirler bunu anladıkları

cemal / cemâl

• Güzellik.
• Allahü teâlânın lütuf ve rızâ sıfatı.
• Zât, yüz.
• Çirkinliği gidermek, vakar sâhibi olmak ve şükr etmek için nîmeti göstermek. Çirkinliğe, başkalarının iğrenmelerine, hakâret etmelerine sebeb olacak şeyleri yapmamak, bunları gidermek.

cud

• Cömertlik. Sahilik. Eli açık olmak. Muhtaçların vaziyetlerini, durumlarını bildirmeğe meydan vermeksizin lütuf ve ihsanda bulunma hâleti. Mücahede-i diniye ve neşr-i hakaik-ı Kur'aniye ve imaniye hizmetinde mutemed zâtlara lüzumunda maddeten de iştirak etmek fedakârlığı.

düello

• İtl. Hakareti tamir için iki kişi arasında hususan Avrupa'da ve şâhitler önünde yapılan silâhlı çarpışma.

• Hakareti tâmir maksadıyla iki kişi arasında ve şâhitler önünde yapılan silâhlı çarpışma.

duga'

• Kedi miyavlaması.
• Tilki sesi.
• Zelil, hakaret görmüş kimsenin sesi.

ehl-i ihanet

• Haksız yere hakaret edenler, aşağılayanlar.

eimme-i isna aşer / eimme-i isnâ aşer

• On iki imâm. Silsile-i sâdâttan olup müceddit olan imâmlar hakkındaki bir tâbirdir. Bu zâtlar esasât-ı İslâmiye ve hakaik-i Kur'âniye ve imâniyenin, dini esasların ve şeriatın muhafazasına çalışan, saltanat işlerine karışmayan mânevi riyâset ve ilim sahibi şahsiyetlerdir.

erzal

• (Tekili: Rezil) Reziller. Kepâzeler. Herkesten hakaret ve nefret görenler.

ezan

• Namaza dâvet ve vahdaniyet-i İlâhiyyeyi ve hakaik-ı İslâmiyyeyi âleme, kâinata ilân etmek için minare ve emsali mahallerde edilen nidâ. Kamet getirmek.
• Bildirmek.

hadise-i ihanet / hâdise-i ihanet

• İhanet olayı, haksız yere hakaret etme, aşağılama olayı.

hakaik

• (Tekili: Hakayık) (Hakikat) Hakikatler.

hakani / hakanî

• Hâkan ile ilgili, hâkana mensub.

hakaret / hakâret / حقارت

• Aşağılama, hakaret. (Arapça)

hakaret-amiz / hakaret-âmiz

• Hakaretle karışık. Hakaretle beraber. (Farsça)

hakaretamiz / hakaretâmiz

• Hakaretle karışık.

hakaretkarane / hakaretkârâne

• Hakaret eder şekilde.

• Hakaret edercesine.

hakayık

• (Bak: Hakaik)

hakayık-ı nisbiye

• (Bak: Hakaik-ı nisbiye)

hakikat

• (Çoğulu: Hakaik) Bir şeyin aslı ve esâsı. Mahiyeti. Gerçek. Doğru. Sahih. Künh. Sâbit ve vâki.
• Kadirbilirlik. Sadâkat, doğruluk. Kâinat ve tabiat ve uluhiyet hakkında bütün teşbih ve mecazlardan âri ve zâhir olan gerçek.
• "Mecâz" karşılığı, esas olarak kullanılan kelime.
• <

han

• Hükümdar. Eski Türklerde Hakan da denen devlet reisi. (Farsça)

hargar

• Hakaret eden, hakaret edici. (Farsça)

hatun

• (Çoğulu: Havâtın) Kadın. Hanım.
• Tar: Yüksek şahsiyetli kadınlara veya hakan eşlerine verilen ünvan.

havakin / havakîn / havâkin / خواقين

• (Tekili: Hâkan) Hükümdarlar, hakanlar, padişahlar, başbuğlar.

• Hakanlar. (Türkçe > Arapça)

hevan

• Hakaret, zillet, alçaklık, zelillik, aşağılık, horluk.

hınzır

• (Çoğulu: Hanâzır) Domuz. (Beğenilmeyen birisine hakaret için mecazen söylenir.)
• Pis ve katı kalbli kimse.

horluk

• Hakaret, zillet.

i'la-yı kelimetullah

• Allah kelâmının, İslâmiyetin ulviyetini ve hakikatlarının kıymetini bildirmek ve yaymak. Hakaik-ı Kur'âniye ve imâniyenin neşir ve tâmimine cehd ile çalışmak.

ibtizaz

• İhtiyacdan dolayı zillet ve hakaretlere tahammül etme.

ihanet / اِهَانَتْ

• Haksız yere hakaret etme, aşağılama.

• Haksızlık ve hakaret etme.

ihanet etmek

• Hakaret etmek, haksız yere aşağılamak.

ihanetkar / ihanetkâr

• Hakaret eden, aşağılayan.

ihanetkarane / ihanetkârâne

• Hakaret ederek, aşağılayarak.

ihtikar / ihtikâr

• Hor ve hakir görmek. Hakarete katlanmak.

• Haksız kazanç, aşırı kâr, vurgunculuk.
• Hakarete katlanmak.

ikza

• Azarlama, sövme, hakaret etme.

ilan-ı tekvini / ilân-ı tekvinî

• Umumi âfetler ve gök taşları düşmesi gibi Cenab-ı Hakk'ın tekvinî âyetleri ve ibretli hâdiseleri ile hakaik ve hikmet-i İlâhiyesini ilân edip bildirmesi.

ilham

• Söverek ve hakaret ederek onur kırma.

ispehbed

• Başbuğ, hükümdar, hâkan, kağan. (Farsça)

istihkar

• Hakaret etmek. Küçük görmek.
• Hakir görülmek. Hor bakılmak.

kaan

• Hükümdar, hâkan.

kam'e

• Hakaret.

kerim

• Her şeyin iyisi, faydalısı. Kerem ile muttasıf olan, ihsan ve inayet sâhibi. Şerefli ve izzetli. Muhterem, cömert, müsamahakâr. (Kur'an-ı Kerim tâbirindeki kerim; muazzez, mükerrem mânâsınadır. Kur'an-ı Kerim'de bu kelime 27 defa geçer ve ancak iki defa Cenab-ı Hak hakkında kullanılmıştır.)

keyan

• (Tekili: Key) şahlar, hükümdarlar, keyler, hakanlar. (Farsça)

kisra

• Husrevden muarreb veya galat olan bu isim Sa'sâniler sülâlesinden olan Eski İran padişahlarına ve bilhassa Nevşirvan'den sonrakilere verilmiş olup, Rum imparatorlarına Kayser, Çin hükümdarlarına Fağfur ve Hakan denildiği gibi, bunlara da Kisra denilirdi.

kutu'

• Zelil olmak. Hakarete uğramak.

kuvve-i kudsiye

• Evliyâ kuvveti. Cenab-ı Hakk'ın yardımına mazhar olan kuvvet. Hakaik-ı imâniye ve Kur'aniyeyi gayet ince ve derin bir firaset ve dirayetle anlayabilme kuvveti.

makhur

• (Kahır. dan) Kahredilmiş. Mahvedilmiş. Bozguna uğratılmış. Mağlub. Mahkum. Allah'ın (C.C.) gazabına uğramış. Yenilmiş. Hakaret görmüş.

mehane

• Hakaret.

mesfur

• Yazılmış, adı geçmiş. (Bu tabir, eskiden daha ziyade hakaret görmesi icabeden aşağılık kimseler hakkında kullanılırdı.)

meydan dayağı

• Eskiden askeri mekteblerle kışlalarda tatbik edilen cezalardan biridir. Meydanda tatbik edildiği için bu adı almıştır. Arkadaşını yaralamak, hoca ve zâbitine hakarette bulunmak gibi büyük kabahatlerden dolayı verilen bu dayak cezası, saf saf dizilen bütün talebelerin; asker ise kışladaki askerlerin

muhakkar

• Hakir görülen. Hakarete uğramış.

muhakkirane / muhakkirâne

• Tahkir edercesine. Hakarette bulunurcasına. (Farsça)

münevvir

• Mc: Hakaik-ı Kur'âniye, hakaik-ı imâniye, ibâdet ve tâat gibi nurlarla nurlandıran.
• Nur veren, aydınlatan.

müstahkar

• (Hakaret. den) Hakir, hor görülen, küçümsenen.

müstahkır

• (Hakaret. den) Hakir gören, istihkar eden, küçük gören, küçümsiyen.

mütekellimin / mütekellimîn

• İslâm ve iman esaslarını, hakaik-ı Kur'aniye ile isbat ve izahını yapan büyük İslâm allâmeleri, âlimleri, İlm-i Kelâm âlimleri.

müzeyyif

• Eğlenen, tezyif eden, hakaret ve alay eden.

müzeyyifane / müzeyyifâne

• Alay derecesine, hakaret edercesine. Aşağı görürcesine. (Farsça)

rağm

• (Ragm) Bir şeyden hoşlanmayıp kerih görmek. Bir işi birisine zor ile tutturmak. Züll ve hakaret. Kahretmek.

rehakar / rehakâr

• (Çoğulu: Rehakâran) Kurtarıcı. (Farsça)

sahakar / sahâkâr

• Bk. sehâkâr.

sille-i tahkir ve tekfir

• Hakaret ve küfür tokadı.

tahkir / تحقير / tahkîr / تَحْق۪يرْ

• Aşağılama, hafife alma, hakaret etme.

• Hakaret etme.

• Hakaret etme.

tahkir eden

• Aşağılayan, hakaret eden.

tahkir etmek / tahkîr etmek

• Hor görmek, kötülemek, aşağılamak, birine veya bir şeye söz ve hareketle hakâret etmek, saygı ve hürmet gösterilmesi, üstün tutulması lâzım olan şeyleri aşağı tutmak, saygısızlık etmek.

tahkir-amiz / tahkir-âmiz

• Hakaretle karışık söz. (Farsça)
• Tahkir edici. (Farsça)

tahkir-i azim / tahkir-i azîm

• Büyük hakaret.

tahkirat / tahkirât

• Hakaretler, aşağılamalar.

• (Tekili: Tahkir) Tahkirler. Hor ve küçük görmeler. Hakaret etmeler.

tahkirkarane / tahkirkârâne

• Aşağılayarak, hakaret eder tarzda.

te'bis

• Horlama. Hakaret.

tehevvün

• Hakir kılınma. Horlanma. Hakaret görme. Aşağılanma.

tehvin

• (Hevn. den) Kolaylaştırma.
• Ucuzlatma. Ucuzlatılma.
• Alçaltma. Alçaltılma.
• Cevr ve hakaret eylemek. Saymamak. Hakir görmek.

teres

• Pezevenk manâsına gelen bir hakaret sözüdür. Hakaret için kullanılır. (Türkçe)

tezyif

• Hakaret.

tezyif etme

• Hakaret etme, küçük düşürme.

tuh

• Helâk olmak.
• Berbad olmak. (Hakaret için söylenilen bir kelimedir)

yuh

• (Yuhâ) Güneşin isimlerindendir.
• Türkçede, birisine karşı hakaret için söylenen kelimedir. Kalabalıkla haykırılan hakaret kelimesidir. Buna "yuha çekmek" denir.

ze'm

• Tahkir etmek, hakaret etmek.
• Ayıplanmak.