eles

• Hâinlik yapmak. Hıyanet etmek.
• Mecnun olmak.

gaddar

• Kahredici, öldürücü. Ahdine vefâ etmeyip hıyânet eden. Hâin, zâlim, çok zulmeden.

gadir / gâdir

• (A, uzun okunur) Gadreden, fenalık eden, zulmeden, hıyanet eden.

• Zulüm, acımasızlık, hıyanet.

• Gadreden, hıyanet eden, fenalık eden.

gall

• Girmek, sokmak, akmak.
• Boynunu, elini zincir ile bağlamak.
• Hâinlik yapmak. Hıyanet etmek.
• Ganimet malından hırsızlık etmek.

gıll u gış

• Aklın muhtelif fikirler üzerinde kararsızlığı.
• Gönül darlığı.
• Kin ve hile. Hıyanet ve adavet.

gıll u gışş

• Şüphe ve tereddüt, kararsızlık. Kin ve hile. Hiyanet ve düşmanlık.

gışş

• Hıyânet etmek, hâinlik yapmak.
• Yaramaz olmak.
• Saf olmayıp karışık olmak.

gulul

• Ganimet malında hıyanet etmek.

hain / hâin

• Emanete hıyanet eden. İyiliğe karşı kötülük eden.

• Hıyanet, kötülük eden.

• Emanete hıyanet eden.

hanasire

• Hıyânet ehli, hâinler.

havene

• (Tekili: Hâin) Hâinler, hıyânet edenler.

havn

• Hıyanet etmek, hâinlik yapmak.

hıyanat

• (Tekili: Hıyanet) Hıyanetler, hâinlikler, kahpelikler.

hiyanet

• (Bak: Hıyânet)

hıyanet-i vatan

• Vatan hainliği. Vatana hıyanet etme.

hıyaneten

• Kötülükte bulunarak, hıyanet ederek.

hıyanetkar / hıyanetkâr

• Hıyanet eden. Hâin.

huvvan

• (Tekili: Hâin) Hıyanet edenler, hâinler.

ihanet etme

• Hıyanet etme, arkadan vurma.

ihtiyan

• Sözde durmama, emanete hiyanet etme.

itale-i dest

• El uzatma, hıyânet etme.

izhaf

• Yalan söyleme.
• Hıyanet etme, verdiği sözünü tutmama.
• Hayrette bırakma, şaşırtma.

muhtan

• Kendisine hıyanet edilen kimse.
• Hâin. Hıyanet eden.

münafık

• İki yüzlü, araya nifak sokan. Fitnekâr.
• Ahdini bozan, yalan söyleyen, hıyanet eden.
• Görünüşte müslüman olup hakikatte kâfir ve düşman olan.

tahvin

• (Çoğulu: Tahvinât) Birisine hâin deme. Hıyânet nisbet etme.