asib

• Dağ, cebel.
• Kuyruğun bittiği yere "asib-ü zeneb" derler.

cevh

• Ulaşmak.
• Bittih-i şamî denilen karpuz.

dürdür

• Dişin kök yeri.
• Çocukların dişlerinin çıkıp bittiği yer.

fey'

• Dönmek. Muhârebe bittikten sonra, kâfirlerden zorla veya harp yapılmadan sulh yoluyla alınan mal.

gal

• (Çoğulu: Gılâl) Ağaçlı çukur yer.
• Muz ağacı.
• Selem ağacının bittiği yer.
• Bir ot cinsi.

hakàiku'l-eşyai sabitetün / hakàiku'l-eşyâi sâbitetün

• Eşyanın ve varlıkların hakikatı, aslı sabittir.

hakaiku'l-eşyai sabitetün / hakâiku'l-eşyâi sâbitetün

• Varlıkların hakikatleri sabittir, hiç değişmez.

istikşaf

• (Çoğulu: İstikşâfât) (Keşf. den) Keşfetmeğe çalışma.
• Ne olup bittiğini öğrenip anlamak için araştırma yapma.

lahy

• Sakalın bittiği yer.

ma'refe

• Atın yelesi bittiği yer.

mahsusattaki vehmiyat bedihiyattandır / mahsûsattaki vehmiyat bedihiyattandır

• Dış duyular vasıtasıyla elde edilen bilgiye vehim karışamaz. Zira hakikati sabittir. Dış duyularla gödüğümüz şeyler dış dünyada vardır. Vehimde olduğu gibi kuruntu ile olmayan bir şeyin varlığına hükmetmek değildir.

mim

• Kur'ân-ı Kerim alfabesindeki yirmidördüncü harf olup, ebced hesabında kırk sayısının karşılığıdır.
• Tarih yazarken bazan Muharrem ayına bir işaret olabilir.
• Bir kitap veya ibarenin sonuna veya altına temme (bitti) yerine ve "mâlum oldu, görüldü" makamında konulan bir harftir.<

nemis

• Bittikten sonra yine biten ot.

rebi-i evvel

• İlkbahar. Çiçeklerin açıp otların bittiği mevsim.

rekeb

• (Çoğulu: Erkâb) Kasığın kıl bittiği yeri.

sidretülmünteha

• Yaratılanların bittiği sınır.

şüfr

• (Çoğulu: Eşfâr) Kirpiğin bittiği yer.
• Her şeyin kenarı.

tavaf-ı sadr / tavâf-ı sadr

• Hac esnâsında cemrelerin taşlanması bittikten sonra Mina'dan Mekke'ye inildiğinde yapılan tavâf. Buna Tavâf-ı vedâ da denilir. Hac vazîfeleri bununla sona erer.

temme

• Tamam oldu, bitti (mânasına fiil).

• Bitti.

vesselam / vesselâm

• İşte o kadar, artık bitti, bundan sonra selâm.

zemka

• Kuşun kuyruğunun bittiği yer.