ashab-ı suffa / ashâb-ı suffa

• Suffa ehli. Bunlar, Hz. Peygamberin (A.S.M.) mescidine bitişik üstü örtülü, etrafı açık bir yerde otururlardı ve orada yaşarlardı. Bu zatların yaşayışları ve hâlleri din hizmeti, hayatı bakımından büyük değer taşımaktadır. Bütün hayatları Peygamberimiz'in (A.S.M.) yanında bulunarak Kur'ânın en yükse

asir

• Karmakarışık.
• Bitişik komşu.

blok

• Birbirine bitişik yapılar. (Fransızca)
• Büyük ve ağır yığın. (Fransızca)
• Resim kağıtları saklanan karton kap. (Fransızca)

cünnab

• Bitişik olan iki yemiş.

dest-be-dest

• Elden ele, el ele. (Farsça)
• Peşin satış. (Farsça)
• Birbirine bitişik olan. (Farsça)

gayr-ı münfekk

• Bitişik, ayrılmaz.

hem-hudud

• Hudutları bir olan, sınırları birbirine bitişik olan memleket veya arazi. (Farsça)

irtisa'

• Dişler sık olma.
• İki şey, birbirine bitişik olma.
• Taneleri, iki taş arasında döğüp parçalama.

istihkamat-ı muttasıla / istihkâmât-ı muttasıla

• Bir birine bitişik ve bağlı olarak yapılmış olan sığınaklar olup, daha ziyade şehirlerin ve mühim mevkilerin etrafına yapılır.

ittisal / ittisâl / اتصال

• Bağlılık, bitişiklik.

• Birleşme, kavuşma. (Arapça)
• Bitişik. (Arapça)

komşu

• Bitişik evlerde veya yakın çevrede oturan kimse veya kimseler.

leffen

• Ekli, bitişik.

• Ekli, bitişik.

lüsuk

• Yapışma, bitişik olma. Yapışıp tutma.
• Ulaşma, vâsıl olma, erişme.

memzuc

• Bitişik. Karışık. Karışmış. Birlik olmuş. Birbirine mezc olmuş.
• Şakalaşmak.
• Oynamak.

merbut

• Bağlı. Rabtedilmiş. Mensub. Ekli. Ulaşmış, bitişmiş, bitişik.

mukarenet

• Bitişiklik, yaklaşma, kavuşma, uygunluk, cinsel yaklaşma.

• Bitişiklik, yakınlık.

mukarin

• Bitişik, yakın.

mukattaa

• (Kat'. dan) Bitişik olmayan. Kesik, ayrı.

mülahık

• (Lahk. dan) Yapışık, bitişik.

mülasık

• (Lüsuk. dan) İltisaklı. Bitişik. Yapışık. Yanyana bulunan.

mülsak

• Yapışık, bitişik.

mültesik

• (Lüsuk. dan) Birbirine bağlanmış. Yapışık, bitişik.

munfasıl zamir

• Gr: Başka kelimeye bitişik olmayan zamir. Ene, Ente: Ben, sen.. gibi.

murtabit

• Bağlı. İrtibatlı. Birbirine bitişik. Ekli.

mürtebit

• (Murtabıt) Bağlı, birbirine bitişik, bağlantılı, beraber.

mütelasık

• (Lüsuk. dan) Birbiriyle birleşmiş olan. Bitişik.

müteleffik

• Bitişik ve yapışık olan.

muttasıl / مُتَّصِلْ

• Yapışık, bitişik.

• Bitişik, istisna-i muttasıl, aynı cinsten alanlar arasında yapılan istisnadır. Ayrı cinsten olursa "munkatı" denilir.

• Bitişik, aralıksız, sürekli.

• Bitişik.

muttasılan

• Bitişik olarak.
• Bir düziye.

na

• Arabçada "Biz" mânasına gelen zamirdir. Meselâ: Kitabünâ : "Kitabımız" misalinde olduğu gibi, kelimenin veya fiilin sonuna eklenen bitişik zamirdir.

nugz

• Kürek ucuna bitişik olan kıkırdak.

peyveste

• Her zaman, dâima. (Farsça)
• Ulaşmış, ermiş. (Farsça)
• Bitişik, muttasıl. (Farsça)

peyvestegi / peyvestegî

• Bitişme, ulaşma, bitişiklik. (Farsça)

racibe

• (Çoğulu: Revâcib) Parmağın el ayasına bitişik olan boğumu.

ratık

• Bitişik etmek, bitiştirmek, beraber etmek, karıştırmak.
• Yırtık bir şeyin parçalarını bitiştirmek.

şahıs zamiri

• İsim yerine kullanılan ve insanlara işaret eden kelimeler. Farsçada: (Men: ben), (Tu: sen), (U: o), (Mâ: biz), (Şümâ: siz), (İşân: onlar). Bunlar gayr-ı muttasıl (bitişik olmayan) zamirlerdir.Arapçada; gayr-ı muttasıl zamirler: (Ene: ben), (Ente-sen), (Entümâ: ikiniz), (Hu: O), (Entüm: siz), (Entünn

silsile

• Birbirine bağlanan, bir sıra meydana getiren şey. Zincir. Zincir gibi birbirine ekli ve bitişik olan.
• Soy, sop.
• Sıradağ.
• Seri. Dizi.
• Ard arda gelen şeylerin meydana getirdiği sıra.

şüf'a

• Bir malı müşteriye, mal olduğu fiata satmak.
• Huk: Satılmakta olan bir yerde hissesi bulunan veya oraya bitişik komşu olanın satılan şeyi almakta birinci derecede hakkı olması. Şüf'a sahibi kendinden habersiz satılan şeyi, dava ederse, bedelini ödeyerek müşteriden geri alabilir.
• <

suffe

• Peygamberimizin Mescidine bitişik olarak inşa edilen ve içinde bazı sahabelerin Peygamber Efendimizden Kur'ân ve Hadis ilimlerini öğrendiği ve barındığı yer.

• Peygamberimizin mescidine bitişik yer, bekâr sahabelerin kaldığı mekân.

telasuk

• (Lüsuk. dan) Bitişme, yapışma. Birbirine bitişik olma.

teselsül

• Zincirleme. Zincir gibi birbirine bitişik kısımlar olma. Silsile peyda etme.
• Ulaştırma.
• Man:

ucave

• Tırnağa bitişik olan sinir.