as'ase

• Oturak yerin yumuşağı.
• Helâk olmak.
• Fesâd etmek.

ezell

• Kurtla sırtlandan doğan hayvan.
• Oturak yerinin iki yanları arık ve yeyni olan.

hacebe

• (Tekili: Hâcib) Perdeciler, kapıcılar.
• İnsanın oturak yeri olan uzvu, kalça. (İkisine "hacebetan" derler)

hadıyd

• (Hazîz) Oturaklı, mütemekkin, yer.
• Dağ eteği. Zir. Alçak yer.
• Koz: Ayın veya başka bir seyyarenin mahreki üzerinde dünyaya en yakın bir mesafede bulunan nokta. Dünya ile diğer seyyarelerin güneşin merkezinden en uzak oldukları bir nokta.

kadırga

• Buharlı gemilerin icadından evvel kullanılan harp gemilerinden biri. Kürek ve yelkenle kullanılırdı. Kadırgalar 25 oturaklı idi ve her küreği dörder adam tarafından çekilirdi.

karar

• Değişmez hâle gelmek.
• Sabit ve sakin olmak.
• Ne az ne çok olan tam ölçü. Ölçülülük.
• Gitmeyip kalmak.
• Oturaklı yer. Sâkin olacak yer.
• Anlaşılan ve sabit hâle gelen son karar sözü.
• Mahkemece verilen son söz ve neticeye bağlama.
• Dolanmak.

kühküm

• Oturak yeri kemiği.

makad

• Oturak yeri, arka.

recah

• (Çoğulu: Rucah) Oturak yeri etli ve büyük olan kimse.

remaze

• Oturak yeri.
• Zina eden kadın.

remmaa

• Oturak yeri.
• Çocukların başındaki oynak yer.

seteh

• (Çoğulu: Estâh) Oturak yeri.

sübbet

• İnsanın oturak yeri.

sütahi / sütahî

• Oturak yeri büyük olan kişi.