aktab-ı erbaa

• Ehl-i sünnet âlimleri ve mütebahhir ve maneviyatta çok ileri zatlar tarafından şimdiye kadar dört büyük kutup olarak bilinen veliler. (Seyyid Abdulkadir-i Geylâni, Seyyid Ahmed-i Bedevi, Seyyid Ahmed-i Rufâi, Seyyid İbrahim Desuki.)

atebe

• (Çoğulu: Atebât) Basamak, eşik.

ekalliyet

• (Akalliyet) Bir hükümetin tebaiyyeti altında yaşayan, yabancı din ve milliyete mensub olup, ekseriyeti teşkil etmeyen halk. Azlık. Azınlık.

firkateyn

• Buharın icadından evvel kullanılan harp gemilerindendir. Bu gemiler, güvertelerinin altında bir batarya topu hâvi olup hızlı giderlerdi. Bu gemilerin üç direkleri vardı ve içlerinde mürettebatının binbeşyüzü bulanları da vardı.

hakim / hakîm

• Hikmetle muttasıf olan ve mevcudatın hakikatına vâkıf olan. Hikmet mütehasssı. İlm-i hikmette mütebahhir ve mütehassıs olan. İş ve emirleri hikmetli ve yanlışsız olan.
• Tabib, doktor.

ittiba'

• Tabi' olma. Arkasından gitme. İtaat etme. Tebaiyyet ve imtisal etme.

kıyas-ı fukaha

• Hakkında açıkça âyet ve hadis bulunmayan mes'elelere dâir; ilim ve irfanda allâme ve mütebahhir, ilmi ile amelde ve Sünnet-i Seniyyeye ittiba ve imtisalde, ibadet ve taatta, takva ve verada, züht, azimet ve riyazetle, terakki ve taâli eden müctehid fukaha tarafından kıyas ile verilen hüküm.

mücteba / müctebâ

• Seçilmiş mânâsına, Resûlullah efendimizin mübârek sıfatlarından. Eğer ümmet isen, ol müctebâya, Uymalısın sünnet-i Mustafâ-yı safâya.

mukteda-bih / muktedâ-bih

• Kendisine tebaiyyet edilen. Kendisine uyulan.

mülk suresi

• Kur'an-ı Kerim'in 67. suresidir. Tebâreke, Münciye, Mücâdele, Mânia, Vakiye, Mennea Suresi gibi isimleri de vardır. Mekkîdir.

müste'men

• (Emn. den). Ecnebi tebaasından olan, yabancı.
• Kendisine aman verilmiş olan..

müste'min

• Eman dileyen. Emane, emniyete erişen, nâil olan. (Gerek müslim, gerek zimmî veya harbî olsun.) İstiman eden. Emin edilmiş.
• Canının bağışlanması şartiyle teslim olan.
• Tar: Osmanlı ülkesinde oturmalarına müsaade olunan yabancı devlet tebaası. Osmanlı devleti ile sulh halinde bu

müsteban / müstebân

• Müstebân olmak: Anlaşılmak.

mütebadil

• (Bedel. den) Birbirinin yerine geçen, tebâdül eden.
• Nöbetle değişen.

mütebadire

• (Bak: MÜTEBADİR)

mütebahhir

• (Buhar. dan) Tütsülenen, dumanlanan, tebahhur eden.

mütebariz

• (Bürüz. dan) Tebarüz eden, meydana çıkan. Bâriz âşikar olan.

mütebarizin / mütebarizîn

• (Tekili: Mütebariz) Meydana çıkanlar, belirenler, tebarüz edenler.

mütebasbısin / mütebasbısîn

• (Tekili: Mütebasbıs) Yaltaklananlar, tabasbus edenler.

mütetabi'

• (Teba'. dan) Birbiri ardınca gelen.

raiyyet / رعيت

• Halk, hükümdar tebası. (Arapça)

reaya

• (Tekili: Raiyet) Bir kimsenin emri altında bulunanlar.
• Bir hükümdar idaresi altında bulunan halk.
• Hristiyan tebaa.
• Bütün halk.

rutube

• (Çoğulu: Rutebât-Ruteb) Olmuş yaş hurma.

tebaa / تبعه

• Bir devletin hükmünde bulunan (Türkiye Devletinin tebaası gibi).

• Uyruk, teba. (Arapça)

tebadülat / tebadülât

• (Tekili: Tebadül) Değişmeler. Tebadüller.

tebaguz

• (Çoğulu: Tebâguzât) (Buğz. dan) Sevişmeme, gizli kin tutup düşmanlık besleme.

tebah / tebâh / تباه

• Yok olmuş. (Farsça)
• Yıkılmış. (Farsça)
• Bozulmuş, çürümüş. (Farsça)
• Tebâh etmek: (Farsça)
• Yok etmek. (Farsça)
• Yıkmak. (Farsça)
• Bozmak, çürütmek. (Farsça)
• Tebâh olmak: (Farsça)
• Yok olmak. (Farsça)
• Yıkılmak. (Farsça)
• Bozulmak, çü (Farsça)

tebah-kar / tebah-kâr

• (Çoğulu: Tebâhkârân) Mahveden, harab eden, bitiren. (Farsça)

tebahhur / تبحر

• Göllenme. (Arapça)
• Derin bilgi sahibi olma, uzmanlaşma. (Arapça)
• Tebahhur etmek: Buharlanmak. (Arapça)

tebaüd / tebâüd / تباعد

• Uzaklaşma. (Arapça)
• Tebâüd etmek: Uzaklaşmak. (Arapça)

tebaüdat / tebaüdât

• (Tekili: Tebaüd) Birbirinden uzak düşmeler. Uzaklaşmalar.

tebayünat / tebayünât

• (Tekili: Tebayün) Tebayünler, iki şey arasındaki farklılıklar.

tebe'a / تبعه

• Tebalar, uyruklar. (Arapça)

tebea

• Bir devletin hükmünde bulunan (Türkiye Devletinin tebaası gibi).

tebeh

• (Bak: Tebah)

tebehhur

• (Bak: Tebahhur)

tebrih

• (Çoğulu: Tebârih) İncitmek. Eza vermek.