agser

• Boz ve esmer renkli, çok tüylü abâ, kilim.
• Kurbağa yosunu.
• Karabatak kuşu.
• Aşağılık ve âdi (adam).

aile

• Erkeğin karısı.
• Ev halkı.
• Akraba.
• Aynı işte olan, aynı gaye için çalışanların hepsi.

akarib

• Akrabalar, yakınlar.

• Akrabalar, yakınlar.

akıle / âkıle

• Kâtilin, öldürme işindeki yardımcıları, bunlar yoksa öldürmede kendisine yardım eden kabîlesi (köylüleri, şehirlileri) ve akrabâsı.

akile / akîle / âkile

• (Çoğulu: Akayil) Baba tarafından akraba.
• Her şeyin en iyisi.

• (Çoğulu: Avakil) Baba tarafından olan akraba.
• Baş tarayıcı kadın.

akraba / akrabâ / اقرباء

• Akraba, yakınlar. (Arapça)

akraba-i taallukat / akraba-i taallûkat

• Hısım akraba; yakın uzak bütün akrabalar, aile çevresi.

akriba

• (Bak: Akraba)

• Akraba, aralarında soy veya sihriyetçe yakınlık olanlar.

al / âl

• Sülâle, soy, hânedan. Akrabâ ve taallukat.
• Yaz sıcaklarında su gibi görünen serap.
• Hile, tuzak.

• Âile, akrabâ, tâbî.

amil / âmil

• Yapan. İşleyen.
• Sebep.
• Vergi tahsiline memur kimse.
• Mütevelli.
• Vâli.
• Gr: İraba te'sir eden yüz şeyden altmışı. (Yalnız ismi mecrur yapanlar yirmi adettir).

arabe / arâbe

• (Çoğulu: Arâbât) Keçi veya koyunun memesine geçirilen torba.
• Açık saçık konuşma.

asabat / asabât

• Baba tarafından olan akrabalar.
• Şer'an miras alamayan akrabalar.

asabe

• Baba tarafından akraba olanlar.

• Baba tarafından akrabâ, hısım. Allahü teâlânın Kur'ân-ı kerîmde hisse (pay) takdîr edip bildirdiği vârislerden (Eshâb-ı ferâizden) sonra gelen ve belli bir payı olmayıp artan malı almaya hak kazanan, ölene erkek vâsıtasıyla bağlanan erkek akrabâ veya bâzı durumlarda bunlar gibi vâris olan kadınlar.

• Kuvvet, şiddet.
• Bir tek sinir.
• Baba tarafından akraba olanlar.
• Bir kimseye yardım ve takviye eden akrabası takımı.
• Fık: Eshab-ı Feraiz, hisselerini aldıktan sonra geri kalanı, terekeyi alan kimse. (Babası ve evladı olmayan kimseye vâris olan.)

asabiyyet

• Sinirlilik. Fart-ı gayret. İmân ve İslâmiyeti, kendi akrabasını, vatanını, din veya milliyetini müdâfaa etmek gayreti. Hamiyyet.

ashab-ı feraiz / ashâb-ı ferâiz

• Mirascılar. Ölen kimsenin malında hissesi olan akrabâları.

ashar

• (Tekili: Sıhr) Evlenme neticesinde akraba olan erkekler. (Kayınbiraderler, kayınpederler, güveyler.)

aşiret

• Kabile, oymak, göçebe halinde yaşıyan ekseri bir soydan gelen cemaat. Yakın akraba, âile.

bab

• Kapı.
• Fasıl, bölüm.
• Mine'l-bab ile'l-mihrab: Kapıdan mihraba dek, baştan sona kadar.

car-ül cünüb / câr-ül cünüb

• Yabancı kimse. Akrabadan olmayan.

cemaat

• Topluluk. Bir yere toplanmış insanlar. Takım, bölük.
• Fık: Bir imama uyup namaz kılan müslümanların heyeti. Bir mezhebe tâbi bir heyet teşkil eden ahali.
• Aralarındaki münasebetleri din, örf ve âdetlere göre tanzim eden, akrabalık, komşuluk, hemşehrilik gibi rabıtalarla birbiri

cinare

• Esterâbâd ile Cürcân arasına derler.

cürcani / cürcanî

• (Seyyid Şerif Ali Bin Muhammed) : (Hi: 760-830) Astarabad (Cürcan) civarında Tacu'da doğmuştur. Mısır'a giderek orada çeşitli âlimlerden ders okumuştur. Şiraz'da müderrislik yapmıştır. Sa'duddin-i Taftazanî ile kapanan Mütekaddimîn devrinden sonra açılan Müteahhirîn-i Ulemâ devrinin birincisi bu Sey

darbe

• (Çoğulu: Darabât) Vuruş, vurma, çarpma.
• Musibet, belâ, âfet, felâket.

ebaid

• (Tekili: Eb'ad) Yakın olmayan (hısım ve akraba.)
• En uzak yerler.

eclah

• Devenin veya üstü düz olan arabaların üzerlerine yapılan ufak kulübe.
• Başı kel olan adam.

efhaz

• (Tekili: Fahz) Akrabalar, yakın hısımlar.

ehl-i suffa

• Medîne-i münevverede, akrabâları ve evleri bulunmayan, Peygamber efendimizin mescidinin suffa denilen ve üzeri hurma dallarıyla örtülü bölümünde kalan eshâb-ı kirâm.

ekarib / ekârib / اقارب

• Akrabalar. Yakın hısımlar.

• Yakınlar, akrabalar. (Arapça)

erham / erhâm

• (Tekili: Rahim) Döl yatakları, rahimler.
• Yakın hısımlar, akrabalar.

• Kadınlardaki çocuk yatağı, rahimler.
• Akrabalar.

fayton

• At ile çekilen binek arabası.

• Tek körüklü, dört tekerlekli, atlı binek arabası.

feribot

• ing. Araba vapuru.

fücur / fücûr / فجور

• Yakın akraba evliliği. (Arapça)
• Günahkarlık, sefihlik. (Arapça)

gerdena

• Kuş veya kuzu çevirmesi. (Farsça)
• Yürümeye yeni başlayan çocukları, yürümeye alıştırmak için yapılmış bir cins araba. (Farsça)
• Kebap şişi. (Farsça)
• Fırıldak, topaç. (Farsça)

gerdune / gerdûne / گردونه

• Araba, otomobil. (Farsça)

• At arabası. (Farsça)

gerdune-i iclal

• Saltanat arabası.

hamme / hâmme

• Bir kişinin akrabası, yakınları. (Hâssa mânâsına da gelir, mukabili âmme'dir.)

hayvan

• Canlı şey, insanla beraber her canlı.
• İnsan olmayan idraksiz canlı yaratık.
• Yük kaldıran, araba çeken ve binilen hayvan, beygir, katır v.s.
• Mc: Akılsız ve idraksız insan, ahmak. (Aslı "Hayevan"dır)

hıbab

• (Çoğulu: Havâbibe) Hısımlık, yakınlık, akrabalık, karâbet.

hiş / hîş / خویش

• (Çoğulu: Hişân) Akraba. Aynı soydan olan. (Farsça)

• Kendi. (Farsça)
• Akraba. (Farsça)

hişan / hîşan

• (Tekili: Hîş) Akrabalar. Aynı sülâleden olanlar. (Farsça)

hişavend / hîşavend

• Akraba, soysop. (Farsça)

hişavendan / hîşavendân

• (Tekili: Hîşâvend) Akrabalar, soysoplar. (Farsça)

hısım

• Soyca ve evlenme neticesinde aralarında bağ bulunanların beheri. Akraba.

hürmet-i müsahere

• Sıhriyyet sebebi ile hâsıl olan haramlık. Yâni evlenmek sebebi ile meydana gelen akrabalık dolayısıyle hâsıl olan haramlıktır. Bu sıhriyyetin haramlık meydana getirmesi, ister meşru' nikâhla olsun, ister gayr-ı meşru' olsun "hürmet-i müsahere" meydana gelir.Meselâ: Hanefi mezhebinde, bir kimse kendi

ihzariye

• Aleyhine açılan dâva münasebetiyle getirilen şahıslardan, gönderilen mübaşir veya muhzirin masrafı karşılığı olarak tahsil edilen para. İhzariyeye mübaşir ve muhzirin at ve araba masrafından başka yemek, içmek gibi şahsî masrafları da ilâve edilirdi.
• Birinin mahkemeye çağrılması için

irkab / irkâb

• (Rükûb. dan) Bindirme.
• Binilecek hayvan verme.
• Araba veya gemi gibi bir vasıtaya bindirme.

irs

• Vefat eden kimsenin vâsi olup malını almak.
• Ölen yakın akrabadan kalan mal, miras, mülk.
• Bir şeyin artığı. Fâsıla nişanları.

• Mîrâs. Vefât eden bir kimsenin geriye bıraktığı terekesinden (malından) evlât ve akrabâsından sağ kalanlara düşen hisse, pay.

ıshar

• (Sıhriyyet. den) Akrabalık, yakınlık, kurbiyet, sıhriyet. Damat olma. Damat edinme.
• Ulaşmak.
• Erimek.

ispir

• Arabacı. Arabacının yanında bulunan at uşağı.
• Zabıta memuru.
• Beyaz doğan kuşu.

istigrak

• Gark olmak, dalmak.
• Dalgınlık.
• Ist: Seraba kapılmak. Manevî bir hal ile hayret ve taaccübden bayılmak derecesine gelmek.
• Tas: Dalgınlıkla, zihni bütün bütün meşgul olmak. Aşk-ı İlâhî ile dünyayı unutup kendinden geçmek.
• Gr: "El" harf-i ta'rifinin, isimleri umu

istikrab

• Yaklaştırma, yakınlaştırma.
• Akraba olma.

ıter

• (Tekili: Itret) Nesiller, akrabalar, zürriyetler, aynı soydan gelenler.

kabus / kâbûs / كابوس

• Uykuda ağırlık basması. Korkulu ve insanda hareket bırakmayan rüya. Karabasan.

• Karabasan. (Arapça)

kağnı

• (Kağlı) İki tekerleri dingille sâbit öküz arabası.

• Öküz arabası.

karabet / karâbet / قرابت / قَرَابَتْ

• Soyca yakınlık. Hısımlık. Akrabalık.

• Soy, süt ve evlilik yoluyla yakınlık, akrabâlık.

• Yakınlık, akrabalık.

• Soyca yakınlık, hısımlık, akrabalık.

• Yakınlık, akrabalık. (Arapça)

• Akrabalık, yakın olma.

karabet-i nesebiyye

• Aynı soydan gelmek suretiyle olan asli hısım ve akrabalık.

karabet-i nesliye / karâbet-i nesliye

• Soy yakınlığı, akrabalık.

karabet-i rahmiye

• Soy yakınlığı, akrabalık.

karabet-i sıhriyye

• Kız alıp vermekle meydana gelen akrabalık, yakınlık, hısımlık.

karaib

• (Tekili: Karib) Yakınlar, hısımlar. Akraba.

karin

• Yakın. Hısım. Akraba.
• Arkadaş. Yaşı aynı olan arkadaş. Refik. Komşu.
• Bir şeyi elde eden, nâil olan.
• Pâdişahın daimi surette yakınında bulunan. Mâbeynci.

kat'-i rahm

• Sıla-i rahmi yâni akrabâ ile görüşmeyi, haberleşmeyi kesme.

kat-ı sıla-i rahim

• Hısım-akrabayı ve özellikle anne-babayı terk etme, bağlantıyı kesme.

kelale / kelâle

• Akrabalığı uzaktan olma.
• Yorulma, tükenme.
• Bıçak kör olma.

kelalet / kelâlet

• Yorgunluk. Bitkinlik. Usançlık.
• Bıçak ve kılıç gibi şeylerin kesmez olması.
• Akrabalığı uzak olanlar. (Amcazâdeler topluluğu gibi).
• Kör ve kesmez olan.

keşiş

• Karabaş, evlenmez rahip, manastır rahibi.

kurab

• (Tekili: Kurbet) Yakınlar, akrabalar.

kurbet

• Yakınlık, Allah'a yakınlık.
• Hısımlık, akrabalık.

kus / kûs

• Kös. Eskiden muharebelerde deve veya araba üstünde taşınarak çalınan büyük davul. (Farsça)

lando

• Üstü önden ve arkadan açılıp kapanır, körüklü, geniş araba nevilerinden biridir. Halk arasında "Landon" şeklinde telâffuz edilen bu araba, fayton ve kupalara nazaran daha ağır ve gösterişli idi. (Fransızca)

ledem

• Akrabadan nikâhı haram olan.

mahrem

• Gizli.
• Dince ve şer'an müsaade olunmayan.
• Birisinin hususi hâllerine ait gizli sır.
• Nikâh düşmeyen, evlenilmesi haram olan yakın akraba. (Baba, dede, anne, nine, erkek ve kızkardeş, amca, dayı, hala ve teyzeler arasında bir neseb yakınlığı, bir ebedî mahremiyet vardır

• Gizli, yasak, başkasına haram olan, evlenilmesi haram olan akraba.

mehr-i misl

• Mehir söylenmeden veya mehir vermemek şartı ile yapılan bir nikahtan sonra, kadının, baba tarafından akrabâsının kadınlarına bakılarak bunlara verilen mehir kadar verilmesi kararlaştırılan altın, gümüş, mal veya herhangi bir menfeat.

merakib

• (Merâkibe) (Araba, at, kayık, vapur gibi) binecek vasıtalar. Merkebler.

merakib-i berriye

• Araba, otomobil, kamyon, at vs. gibi kara nakil vasıtaları.

meşarib

• Meşrebler. Mizaclar. Tabiatlar. Huylar.
• Fehimler. Anlayışlar. Ahlâklar.
• Su içecek şeyler. Maşrabalar.
• Köşkler.

miras / mîrâs

• Ölen kimseden akrabalarına ve yakınlarına kalmış olan mal, mülk.

• Vefât eden kimsenin, geride kalan akrabâlarına bıraktığı mal ve haklar.

mişmak

• Kağnının iki kolu.
• Bir nevi araba.

mukarebet

• (Kurb. dan) Akrabalık, yakınlık.

mürabaha

• (Bak: Murabaha)

musahere / musâhere

• (Sıhr. dan) Evlenme ile meydana gelen akrabalık.

• Akrabalık.

müşakehe

• Benzemek.
• Hısımlık, akrabalık.

müşakele-i cinsiye / müşâkele-i cinsiye

• Tür veya soyla ilgili yakınlık, akrabalık.

müteallikat

• Alâkalılar, ilgililer, yakınlar, akrabalar.

• Yakın olanlar, müteallik olanlar. Akraba.
• Gr: Bir cümlenin mânasını açıklayan, tamamlayan kelimeler.

na-mahrem

• Aralarında evlenmeğe mâni olacak kadar yakınlık bulunmayan. Şer'an evlenmeğe mâni akrabalığı olmayan erkek veya kadın. (Farsça)
• Yabancı. (Farsça)

nefret

• Tiksinmek, ürküp kaçmak.
• Birisinin yakını ve akrabası.

nikah-ı dahili / nikâh-ı dâhilî

• İçerden evlenme, akrabadan kız alma.

nikah-ı harici / nikâh-ı hâricî

• Dışardan evlenme, akraba hâricinden kız alma.

on iki imam / on iki imâm

• Peygamber efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) Ehl-i beytinden (akrabâsından) olup, tasavvufun vilâyet yolunda en yüksek derecelere ulaşmış olan on iki büyük zât. Bunların hepsine birden Eimme-i İsnâ aşere de denir.

rahim

• (Rehm) Döl yatağı. Çocuğun, içinde yetiştiği ve dişi canlılara mahsus organ.
• Karabet, akrabalık.

• Dölyatağı, rahim.
• Akrabalık.

• Döl yatağı, akrabalık.

rahm

• Acıma, koruma, esirgeme, şefkat etmek.
• Hısımlık, karabet, akrabalık.

rebie

• (Çoğulu: Rabâyâ) Gözcülük eden kişi.

sakalan / sakalân

• İnsanlar ve cinler.
• Kıymetlerini bildirmek için, Kur'ân-ı kerîm ve Ehl-i beyte (yâni Peygamber efendimizin akrabâlarına) verilen isim.

şaryo

• Araba. Yazı makinelerinde, daktilolarda kâğıdın takıldığı kısım. (Fransızca)

şefkat-i akraba

• Akrabaya karşı duyulan şefkat.

sıhr / صهر

• Damat yahut enişte.
• Huk: Karı-kocadan biri ile diğerinin kan hısımları arasındaki akrabalık.

• Evlilikten doğan akrabalık. (Arapça)

sıhri / sıhrî

• Evlenmelerden meydana gelen akrabalık.

sıhriyet / صهریت

• Evlenmek suretiyle meydana gelen akrabalık.

• Evlilikten doğan akrabalık, kan bağı. (Arapça)

sikaye

• Su içilen kap. Maşraba.
• İçme suyunun toplanması için yapılan yer.

sıla

• Kavuşmak, ulaşmak, vuslat.
• Âşıkın mâşukuna kavuşması.
• Doğduğu yeri, hısım akrabayı gidip görme.
• Bahşiş, hediye.
• Gr: Cümlenin içinde ism-i mensub bulunmasıyla, dahil olduğu cümlenin evvelce mâlum olması iktiza eder. İçinde bulunduğu cümleyi sonradan gelen cümle

• Ulaşma.
• Yurdu, hısım akrabayı gidip görme.

sıla-i rahim

• Hısım akrabayı ve mü'minleri ziyaret etme, onlarla görüşme ve mektuplaşma; alâkayı devam ettirme.
• Akrabanın kusurlarını affetme.

• Akrabalık bağı, yakınlarla bağ kurma.

• Akrabaları ziyaret.

• Gurbette bulunanın memleketine gelip akrabasına kavuşması.

sıla-i rahm

• Akrabayla ilişkiyi sürdürme; alâkayı devam ettirme.

• Akrabâyı, yâni ana, baba, dede, çocuklar ve torunları; süt ve evlilik yoluyla olan yakınları ziyâret etmek, gözetmek ve onlara yardım etmek.

sılairahim / sılâirahim

• Akrabalarla alâkayı kesmeyip devam ettirmek.

şirrib

• Şaraba karşı hırsı olan.

şübke

• (Çoğulu: Şübük) Yakınlık. Akrabalık, hısımlık.

sühme

• Nasip.
• Hısımlık, akrabalık, karâbet.

sühumet

• Akrabalık, hısımlık.

suva'

• Sa' denilen ve ahkâm-ı İslâmiyede muteber olan ölçek.
• Su içmek için kullanılan taş. Maşraba.

ta'rik

• Şaraba biraz su katmak.
• Kovayı doldurmak.
• Terletmek.
• Hastalık veya perhizden dolayı zayıflamak.

taallukat / taallukât / taallûkat / تعلقات

• Bir kimsenin yakınları, akrabaları. Alâkalılar.

• İlgililer, yakınlar, akrabalar.

• Yakın akrabalar.

• İlgili olanlar. (Arapça)
• Akraba, yakınlar. (Arapça)

terk-i hükmi / terk-i hükmî

• Dünyâyı hükmen terk etmek, (terk etmiş sayılmak) yâni her işte İslâmiyet'e uymak. Meselâ zekâtı İslâmiyet'in gösterdiği yere seve seve vermek, komşu, akrabâ, fakir ve ödünç istiyenin hakkını gözetmek ve başkalarının hakkına tecâvüz etmemek (saldırmam ak) ve malı zevk ve sefâya, eğlenceye vermemek.

tevella

• (Tevelli) Birisini dost edinme.
• Bir işi üzerine alma.
• Dönme, yönelme, i'raz etme.
• Ehl-i Beyt'e tam sevgi.
• Akrabalık. Karabet. Yakınlık beslemek.

übatir

• Akrabasını arayıp sormayan kişi.

umumet

• Amcalık. Amca akrabalığı.

urban

• Çöl arabaları.
• Aşiretler.

uzme

• Aşiret.
• Birinin mensub olduğu âile.
• Akrabâ.

varis / vâris

• Mîrasçı, akrabâlık veya başka yolla, vefât eden kimsenin bıraktığı mîrâs denen maldan almaya hak kazanan.
• İlim ve ma'rifette mîrasçı.

zevi-l erham

• Yakın akraba.

zevil erham / zevil erhâm

• İslâm mîrâs hukûkunda, Eshâb-ı ferâiz (farz hisse sâhibi) ve asabe denilen kimseler dışındaki yakın akrabâ.