ehliyyet

• Yeterlik. Bir işin ehli olduğuna dâir vesika. İktidar. Liyâkat. İstihkak. Meharet ve mensubiyet.

havale-i muaccele

• Huk: Havale konusunun, behemehal ödenmesi lâzım geldiği şekilde yapılan havale.

hazakat

• İhtisas. Meharet peyda etmek. Üstad olmak. Bir san'atta, hususan tıbda gereği gibi öğrenip mâhir ve mütehassısı olmak.

hazık / hâzık

• Mehâretli, işinin ehli, mütehassıs.

her-ayine

• Mutlaka, elbette. Behemehal, zaruri, herhalde. (Farsça)

hubb

• (Hibâb - Hibb - Mehabbet) Sevgi, muhabbet, bağlılık, dostluk. Bir şeyi birisine sevdirmek.
• Hulus, lüzum ve sübut.
• Muhafaza ve imsâk.

maarif

• Tahsil ile elde edilen ilim, malûmat, bilgi.
• Meharet. Üstadlık. Hüner.
• Marifetler. Mâruflar. Kültürler.
• Çehrenin manzarada zâhir olan yerleri.
• Bir memleketin okullarını ve tahsil ihtiyacını idâre ve te'mine çalışan bakanlık.

maharet

• (Bak: Mehâret)

mahasin

• (Mehâsin) İyilikler. İyi ahlâklar.
• İnsanın vücudunda hüsün ve cemal yerleri.
• Güzel tavırlar.
• İnsanın yüzüne güzellik veren bıyık ve sakal.

mahba

• (Çoğulu: Mehâbi) Elbise saklayacak mevzi. Kiler.

mahcir

• (Çoğulu: Mehâcir) Göz çukuru.
• Gözün çevre yanı. Yüzde perde varken gözden ve etrafından görünen yerler.
• Bahçe.

mahfed

• (Çoğulu: Mehâfid) İkamet yeri. Oturulan yer.
• Bir renk cinsi.

mahfel

• (Çoğulu: Mehâfil) Dernek yeri.

mahiza / mahîza

• (Çoğulu: Mehâyız) Hayız bezi.

mahlece

• (Çoğulu: Mehâlic) Hallaçların yün ve pamuk attıkları yer.

mahniye

• (Çoğulu: Mehâni) Derenin dar ve kısık yeri.

mahrab

• (Çoğulu: Mehârib) Cenk edecek, dövüşülecek yer.

mahtab

• (Çoğulu: Mehâtıb) Odun yığacak yer, odunluk.

mahtam

• (Çoğulu: Mehâtım) Burun.

mahzem

• (Çoğulu: Mehazim) Atın kolan yeri.

meharet

• Ustalık, beceriklilik, üstadlık. Meleke ve mümârese.
• Kur'anda meharet: Hıfzın kuvvetiyle harflerin mahreçlerine riâyettir.

mehat

• (Çoğulu: Mehâ-Mehevât) Billur taşı.
• Güneş.
• Dağ sığırı.
• Tazelik.
• Güzellik.

mehbil

• (Çoğulu: Mehâbil) Rahim yolu.
• Rahim, döl yatağı.

mehebb

• (Çoğulu: Mehâbb) Rüzgârın estiği yer.

mehleke

• (Çoğulu: Mehâlik) Tehlikeli yer veya iş.

mehme

• (Çoğulu: Mehâme) Irak, uzak.
• Issızlık.
• Korkunç sahrâ. Büyük çöl.

mehrak

• (Çoğulu: Mehârik) Sahife, sayfa.

mehva

• (Çoğulu: Mehâvâ) Sahrâ, çöl,
• Uçurum, yar.
• İki dağ arası.
• İki şeyin arası.

meleke

• Tekrar tekrar yapılan bir iş veya tecrübeden sonra hasıl olan bilgi ve mehâret.
• Mümârese.

mesavi

• (Tekili: Su') Kötü haller. Fenalıklar. Seyyieler. (Mehâsinin zıddı.)

mıhbasa

• (Çoğulu: Mehâbıs) Helva küreği.

mıhbaz

• (Çoğulu: Mehâbız) Hallaç tokmağı.

mihbaz

• (Çoğulu: Mehâbiz) Hallaç tokmağı.

mihbere

• (Çoğulu: Mehâbir) Mürekkep koydukları kap.

mihcem

• (Çoğulu: Mehâcim) Hacamat şişesi.
• Çekip emmeğe mahsus âlet.

mıhcen

• (Çoğulu: Mehâcin) Çomak.
• Başı eğri ağaç.

mihleb

• (Çoğulu: Mehâlib) Yırtıcı kuşların tırnağı, pençesi.
• Orak, bıçak.

mihmel

• (Çoğulu: Mehâmil) Kılıç bağı.
• Büyük mahfe.

mihmer

• (Çoğulu: Mehâmir) Semer atı.

mihneka

• (Çoğulu: Mehânık) Maktul.
• Gerdanlık.
• Boğacak âlet.

mihrak

• (Çoğulu: Mehârik) Ağaç kılıç.
• Yırtıp parçalayacak âlet.

mihras

• (Çoğulu: Mehâris) Dibek taşı.

mihrat

• (Çoğulu: Mehârit) Her yıl derisi kavlayıp soyulmak âdeti olan yılan.

mihref

• (Çoğulu: Meharif) İçine yemiş koydukları kap.

mihsaf

• (Çoğulu: Mehâsıf) Biz dedikleri ince uzun demir.

mihşah

• (Çoğulu: Mehâşi) Kaba kilim.

muhnak

• (Çoğulu: Mehânik) Zayıflamış davar.

muhraza

• (Çoğulu: Mehârız) Çöğen koyacak kap.

muhyem

• (Çoğulu: Mehâyim) İkâmet yeri, oturma yeri.

mümaresat-ı ilzamiyat

• İkna ve ilzam etmek için meharetle bir işe devam etmek. İlzam için yapılan ustalıklar.

mümarese

• (Çoğulu: Mümaresat) Çalışarak meharet kazanmak, üstadlık etmek. Bir işe devam ederek ihtisas sahibi olmak.
• Duruşmak.

nüdbe

• Ölen bir kimsenin iyilikleri, mehasini sayılarak ağlamak.

rüsuh

• İlim ve fennin derinliğine vukufiyet. Sağlamlık. Devamlılık. Yerinde, sağlam, sâbit ve devamlı olmak.
• Meharet, meleke.

san'atkarane / san'atkârane

• San'atlı olarak, özenip meharetle yapılmak suretiyle, sanatkâra yakışır şekilde. (Farsça)

talak-ı bayin / talâk-ı bâyin

• Zevcenin iddet müddeti (üç temizlenme vakti) bitmeden tekrar kocasına dönmehakkı bulunmayan talâk.

ümm-i seleme

• (Mi: 542-626) Ümmehât-ı Mü'minînden olup, Resül-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm'ın son vefat eden zevcesi idi. 378 Hadis-i şerif rivayet etti. (R.A.)

üstad

• (Üstaz) İlim veya san'atta üstün olan kimse. Usta, san'atkâr. Muallim, profesör. Bilgide veya san'atta veya amelde meharetli zât.