ahfa / ahfâ / اَخْفَا

• Çok gizli, âlem-i emrin (madde ve ölçü olmayan ve arşın üstündeki âlemin) beşinci ve son latîfesi (makamı, mertebesi).

• Çok gizli (ruhta bir latîfe).

baziguş / bazigûş

• Lâtifeci, şakacı, şen kimse. (Farsça)

bezle / بذله

• Lâtife, hoşa giden kibar ve nâzik söz. Şaka tarzında söylenen söz. (Farsça)
• Ahenk ile okunan şiir. (Farsça)

• Şaka, latife. (Arapça)

bezle-baz / bezle-bâz

• Şakacı, lâtifeci. (Farsça)

bizle

• Lâtife, şaka. (Farsça)

celu

• Şakacı, lâtifeci kimse. (Farsça)
• Kebap şişi. (Farsça)

delail-i enfüsiye / delâil-i enfüsiye

• Dahili deliller; kalb, vicdan, his ve lâtifeler gibi insanın iç âlemine konan donanımlarından hareketle Allah'ın varlığına ait deliller.

düabe

• Lâtife etme, şaka yapmak.
• Oyun.

fekahe

• Latife etmek, şaka yapmak.
• Gururlanmak, tekebbürlenmek.

fekahet

• Lâtifecilik, şakacılık.

fükahet

• (Çoğulu: Fükâhât) Hoşa giden söz, lâtife, şaka, mizah.

hafi / hafî

• Gizli, kapalı.
• Usûl-i fıkıh ilminde, mânâsı açık olduğu hâlde söyleyenin maksadını ifâde etme husûsunda kapalı, gizli söz.
• Tasavvufta âlem-i kebîrdeki beş latîfeden biri.

handistan

• Şaka, lâtife. (Farsça)

hezl

• Ciddi olmayan söz. Saçma, uydurma, yalan konuşmak.
• Edb: Meşhur bir manzumeye lâtife tarzından nazım yapmak. Bu tarzda yapılan nazım.

• Eğlence, alay, şaka.
• Latife.
• Mizah.

hezl-gu / hezl-gû

• Şakacı. Lâtifeci, mizahlı söz söyleyen.

horata

• (Rumca) Şaka, eğlence, lâtife, mizah.

istiare-i mutlaka

• (Temlihiye veya tehekkümiye) Edb: Şaka, lâtife veya alayı içine alan bir istiaredir. Meselâ: Tilkinin eşeğe "gelsem olmaz mı huzura, a benim aslanım" demesi gibi... (Edb.S.)

lag

• Lâtife, şaka. (Farsça)
• Oyun. (Farsça)

latifegu

• Lâtifeci, şakacı. Lâtife söyliyen. (Farsça)

latifeperdaz

• Şakacı, lâtifeci. Lâtife yapan. (Farsça)

latifeperdazan

• (Tekili: Lâtifeperdâz) Şakacılar, lâtifeciler. (Farsça)

letaif / letâif / لطائف

• Lâtifeler; insanın mânevî yapısındaki ince duygulardan herbiri.

• Lâtifeler, incelikler.

• Latifeler.

• Şakalar, fıkralar, latifeler. (Arapça)

letaif-i aşere / letâif-i aşere

• On lâtif duygu. On adet lâtifeler.

• On lâtife veya duygu.

live / lîve

• Aldatıcı, dolandırıcı. (Farsça)
• Şakacı, lâtifeci. (Farsça)
• Çevik, atılgan. (Farsça)

mahsus

• Ayrılmış, tâyin edilmiş.
• Herkese âit olmayıp bazılara âit olmuş olan. Yalnız birine âid olan. Hususileşmiş. Müstakil.
• Bile bile, istiyerek.
• Yalandan, şakadan, lâtife olarak.

maneviyat-ı kalbiye / mâneviyat-ı kalbiye

• Kalpteki mânevî lâtifeler, mânâlar.

meze

• Tad. Çeşni. Zevk.
• Eğlence, alay, lâtife.

mezh

• (Müzâh-Müzâha-Mizâh) : Lâtife, şaka.
• Mezc, katma, karıştırma.

mezzah

• Lâtifeci, şakacı.

mizah / mizâh

• Şaka, lâtife.
• Edb: Bâzı düşünceleri nükte, şaka veya takılmalarla süsleyip anlatan bir yazı çeşidi. Hoş, nükteli söz. (Zıddı ciddiyettir)

• Latîfe, şaka.

mücareze

• Saçma ve iyi olmıyan sözlerle lâtife yapma.

müd'abe

• Lağv ve lâtife etmek. Şaka yapmak.

müdaabe

• (Müdâabet) Karşılıklı takılma, lâtife yapma, şakalaşma.

müfakehe

• Şakalaşma, lâtife yapma.

mugazele

• (Ga, uzun okunur) Aşıkane şakalaşma, lâtifeleşme.

mülatafa

• (Mülâtefe) (Lutf. dan) Birbirine lâtife etmek. Şakalaşmak. İltifat etmek. Güzel muâmele.

mülatafat

• (Tekili: Mülâtafa) Lâtifeler, mülâtafa etmeler, şakalaşmalar.

mülatafe / mülâtafe

• Lâtifede bulunma, espiri yapmak, edep sınırlarını aşmadan şaka ile takılma, karşılıklı şakalaşma.

mülatefe / mülâtefe

• Karşılıklı lâtifede bulunma, espiri yapma.

• Lâtifeleşme, şakalaşma.

mülatıf

• Lâtife eden, şakacı, lâtifeci.

mülayemet

• Lâtife etmek, şaka yapmak.
• Sevinç izhar etmek.
• Yumuşaklık. Uygunluk. Yumuşak huyluluk.
• Bağırsakların yumuşaklığı.

mümazaha

• Lâtife yapma, şakalaşma.

mutayebat

• (Tekili: Mutâyebe) Eğlenceli hikâyeler. Fıkralar.
• Şakalaşmalar, lâtife yapmalar.

mutayebe

• Lâtifeleşme, şakalaşma.

mütemazih

• Şakalaşan, birbirine lâtife ve şaka yapan.

parule

• Şakacı, lâtifeci. (Farsça)
• Yonga. (Farsça)
• Hayırsız ve işe yaramaz kişi. (Farsça)

refuşe

• Lâtife, şaka. (Farsça)
• Suç, günah. (Farsça)

ruh / rûh

• Can; bedene hayâtiyet (canlılık) veren kuvvet.
• Bir şeyin özü, cevheri, hakîkati.
• Emr âleminin beş latîfesinden biri.

sırr

• Gizli hakikat. Gizli iş. Herkese söylenmeyen şey.
• Müşâhedetullah'ın mahalli bulunan kalbdeki lâtife.
• İnsanın aklının ermediği şey. Allah'ın hikmeti. (Sırrını kimseye fâş etme sırrın fâş olur.Sen kendi sırrını saklayamazsanEl sana nasıl sırdâş olur.)

ta'b

• Latife etmek, şaka yapmak.

tehnid

• Lâtifeleşmek, şakalaşmak, birbirine lütuf etmek.