ane / âne

• Kelime sonuna getirilerek zarfiyet ifâdesi için kullanılan nisbet edatıdır. Meselâ: Mütefekkirâne (: Mütefekkire yakışır halde) kelimesinde olduğu gibi. (Farsça)

azarende

• Azarlıyan, tekdir eden. (Farsça)
• Kalb kıran, inciten. (Farsça)

bütşiken

• Put kıran. (Farsça)

dag-zen

• Damga vuran, nişan koyan. (Farsça)
• Kalb kıran, gönül kıran. (Farsça)

dehan-ı hakikat

• Hakikat ve gerçekleri haykıran, konuşan ağız.

dıl-azar

• Gönlü inciten, hatır kıran. (Farsça)

dilazar / dilâzâr / دل آزار

• Gönül kıran, inciten. (Farsça)

dilşiken / دل شكن

• Kalp kıran. (Farsça)

garran

• Kükreyen, haykıran. Homurdanan. (Farsça)

gurran

• Haykıran, gürleyen, homurdayan. (Farsça)

hakikatşiken / hakîkatşiken

• Hakikatı kıran.

haşim

• Kuru ekmek kırıntısı doğruyan. Ezen, yaran, kıran, parçalayan.

hatır-azar

• Hatır kıran. (Farsça)

hatır-şiken

• Gönül inciten, kalb kıran, hatır kıran. (Farsça)

hatırazar / hâtırâzâr / خاطر آزار

• Gönül inciten, hatır kıran. (Arapça - Farsça)

haysiyet-şiken

• Haysiyet kıran. (Farsça)

hürriyet-şiken

• Hürriyeti bozan, hürriyeti kıran.

icarat

• Kiranın gelirleri. Gelirler.

icare-i münecceze

• Bir şeyi akd-i icare ânından itibaren kiraya vermektir. Akd zamanında kiranın başlangıcı söylenmezse kira, bir icare-yi müneccezeye haml olunur.

kamıh

• Kam' eden, ezip kıran, mahveden, perişan eden. Kahreden, yok eden. Alçaltan, zelil eden.

kar

• (Çoğulu: Kur-Kirân) Zift, kara boya.
• Deve. Dağ keçisi.
• Ses çıkmasın diye ayağın kenarıyla yürümek.
• Küçük tepe.
• Kara taşlı yer.
• Kara büyük taş.

kasıf

• Kasırga. Rastladığı şeyi kıran şiddetli rüzgâr.
• Şiddetle seslenen. Çok gürleyen.

kasir / kâsir

• (Kesr. den) Kıran, kırıcı.
• Tavşancıl kuşu.

kasir-ül esnam / kâsir-ül esnam

• Putları kıran. (Hz. İbrahim'in A.S. lâkabıdır)

kıran

• (Çoğulu: Kırânât) Yakınlık, mukarenet.
• Ayrı iki şeyin birleşmesi.
• İki gezegenin bir burçta bulunması.

küvr

• (Çoğulu: Ekvâr-Ekvür-Kirân) Deve palanı.
• İz.
• Ateş yakacak yer.
• Arı kovanı.

küvre

• (Çoğulu: Küvr-Kirân) Ateş yakacak yer.
• Düz nâhiye.
• şehir.

leşkerşikaf / leşkerşikâf

• Düşman askerini kıran. (Farsça)

leşkerşiken

• Düşman askerini kıran. (Farsça)

leşkerşükuf / leşkerşükûf

• Düşman askerini kıran. (Farsça)

mısvat

• Çok haykıran, çok bağıran.
• Ses kuvveti.

müfettit

• (Fett. den) Kıran, ezen, ufalayan. Didik didik eden.

muhaşşi'

• Kibirli bir kimsenin kibir ve gururunu kıran.

mukavemet-şiken

• Mukavemeti kıran. (Farsça)

mukavemet-suz

• Dayanmayı te'sirsiz hâle koyan. Tahammülsüzlük veren. Mukavemeti kıran. (Farsça)

mükessir

• Kıran. Parçalayan.

mütedeffik

• Fışkıran su.

nabi'

• (Nâbia) (Nebean. dan) Yerden fışkıran, kaynayan, akan.

nadi

• Nidâ eden, haykıran, çağıran.
• Halkın, meşveret gibi, birşey konuşmak üzere bir yere toplanmaları. Nitekim İslâmdan evvel Mekke'de Kureyş'in toplandığı meclis binasına "Darünnedve" denilirdi. Nâdi; orada ve o gibi yerlerde toplanan heyettir ki; bezm, meclis, mahfil, kongre tâbirleri g

nair

• Haykıran, nâra atan.
• Uzak. Irak, baid.

nakıf

• Kırıcı, kıran.
• Bakan, nâzır.

nebean eden / nebeân eden

• Fışkıran, ortaya çıkan.

sabır-şiken

• Sabrı kıran, sabrı bozan. (Farsça)

sabırşiken

• Sabrı kıran ve bozan.

sedm

• Dik fışkıran su.

selata

• Kahır, galebe, hiddet.
• Kötü konuşan, gönül inciten, kalb kıran.
• Merhametsiz olmak.
• Acı söz söylemek.

semsam

• Eline ne alırsa kıran.

şiken / شكن

• (Şikesten mastarından) Kıvrım, büküm. (Farsça)
• Koparan, parçalayan mânâsında birleşik kelimeler yapılır. Meselâ: Haysiyet-şiken : f. Haysiyet kıran. (Farsça)

• "Koparan, kıran" mânâsında son ek.

• Kıran. (Farsça)
• Kıvrım, büklüm. (Farsça)

şikest

• Kırma, kırılma. (Farsça)
• Kıran. (Farsça)
• Yenilme, mağlubiyet. (Farsça)

tahammülsuz / tahammülsûz

• Dayanma gücünü kıran.

terakkişiken

• Terakkiyi kıran, ilerlemeyi önleyen, terakkinin aleyhinde bulunan. (Farsça)

velvele-i istihsan

• Güzellikleri pek çok dille bir arada haykıran sesler.

velvele-i takdir ve istihsan

• Takdirleri ve güzellikleri pek çok dille bir arada haykıran sesler.