arraf

• Falcı, kâhin, müneccim.
• Hekim.
• Göçebe Arab aşiretlerinin örfe vâkıf umumi bilgileri. (Müe: Arrâfe)

asistan

• Profesör veya hekim yardımcısı. (Fransızca)

baytara

• Hayvan hekimliği, baytarlık.

beytar

• Nalbant.
• Baytar, veteriner. Hayvan hastalıkları hekimi.

beytara

• Yarılmak.
• Hayvan hekimliği, baytarlık.

biçişk

• Doktor, hekim. (Farsça)

bizişk

• Tabib, hekim, doktor. (Farsça)

bizişki / bizişkî

• Doktorluk, hekimlik, cerrahlık. (Farsça)

etibba-i hassa

• Saray hekimleri, saray doktorları.

hakim-i derd / hakîm-i derd

• Hekim, doktor.

hakim-i kalban / hakîm-i kalbân

• Kalplerin hekimi, doktoru.

hıfzıssıhha

• (Hıfz-üs sıhha) Sağlıklı yaşamak için doğrudan doğruya kişi ve içinde bulunan çevrenin sağlıkla alâkalı şartlarını tetkik edip inceleyen, gerekli tedbirleri olan ve bu çeşit çalışmalardan bahseden hekimlik kolu veya sağlık bilgisi.
• Sıhhatini korumak. Sağlığını muhafaza etmek.

hımye

• Tıb: Hastanın, hekim tarafından verilen ilaçlarla kanaat edip ve tavsiyelerine uyup o hududun dışına çıkmaması.

ilm-i beden

• (İlm-ül ebdân) Hekimlik bilgisi, tabâbet.

istitbab

• (Tıbb. dan) Doktora başvurma, kendini hekime gösterme.
• İlâç arama.
• Çare isteme, derdine devâ arama.

kehhal / kehhâl / كحال

• Göze sürme çeken. (Arapça)
• Göz hekimi. (Arapça)

kihalet / kihâlet / كحالت

• Göz hekimliği. (Arapça)
• Sürmecilik. (Arapça)

meşarit

• (Tekili: Mişrat) Keskin bıçaklar. Ameliyatta kullanılan keskin hekim bıçakları.

mihraf

• Hekimin yarayı muâyene ettiği âlet.

mıkra'

• Hekimlerin, hastanın vücudunu dinledikleri âlet.

muarriye

• Hekim bıçağı.

muayenehane

• Hekimlerin, hastaları muayene ettikleri yer. (Farsça)

mutatabbib

• (Tıbb. dan) Yalandan hekim. Doktorluk taslıyan.

neşter

• Ameliyat bıçağı. Hekim bıçağı.

nişter

• Hekim bıçağı, neşter. (Farsça)

sıhhiye

• Sağlık ve hekimlik işleriyle uğraşan dâire.
• Sağlık işleri.

siyaset tabibleri

• Siyasî hastalıkların hekimleri, doktorları; siyasî meselelere çözüm arayanlar.

tababet

• Hekimlik. Doktorluk.

• Hekimlik, tıp doktorluğu.

tabib

• Hekim, tıp doktoru.

• (Çoğulu: Tabibân-Etibbâ) Doktor, hekim.

• Doktor, hekim.

tabiban / tabibân

• (Tekili: Tabib) Doktorlar, tabibler, hekimler.

tabip

• Doktor, hekim.

tetabbub

• (Tıbb. dan) Hekim olmadığı hâlde hekimlik yapma.

tıbbi / tıbbî

• Hekimliğe ait. Doktorlukla alâkalı.
• Hekimce.

vizite

• ing. Ziyaret.
• Doktorun bir hastayı ziyareti.
• Hekim ücreti.