safed

• (Çoğulu: Esfâd) Esirlerin eline ve ayağına bağlanan bağ.
• Atâ, bahşiş, hediye.

safen

• (Çoğulu: Esfan) Haya derisi.

safer

• (Çoğulu: Esfâr) Boş ve hâli olmak.
• Arabi aylardan ikincisi.
• Karın içinde durabilen bir yılanın adı.

saffat

• (Çoğulu: Sıfâ-Esfâ-Sufâ) Düz kaygan taş.

sefat

• (Çoğulu: Esfât) Sele, sepet.
• Ağaç veya balık pulu.

şüfr

• (Çoğulu: Eşfâr) Kirpiğin bittiği yer.
• Her şeyin kenarı.

şüfre

• (Çoğulu: Eşfâr) Yassı büyük bıçak.
• Gön ve sahtiyan kestikleri bıçkı.
• Kılıç ağızı.
• Kirpik biten yer.

süfül

• (Çoğulu: Esfâl) Her şeyin köpüğü ve tortusu.
• Örtmek.
• Yemek.