danişmend

• (Çoğulu: Dânişmendân) Bilgili, ilimli. (Farsça)
• Tanzimattan evvel, kadıların yanında stajyer olarak çalışan kimseler için kullanılan bir tâbirdi. (Farsça)

emanat-ı mukaddese / emânât-ı mukaddese

• İslâm dîni ve târihi bakımından büyük önem taşıyan, Peygamber efendimize ve diğer din büyüklerine âit bâzı mübârek şahsî eşyâ ve hâtıralar. Mukaddes emânetler. Bunlar: Hırka-i Saâdet, Seyf-i Nebevî, Nâme-i Saâdet, Mühr-i Seâdet, Dendân-ı Seâdet, Lıhy e-i Seâdet, Nakş-ı Kadem-i şerîf, Sancak-ı şerîf,

ferzend

• (Çoğulu: Ferzendân) Yavru. Çocuk. Veled. (Farsça)

hamiyet-mend

• (Çoğulu: Hamiyyet-mendân) Hamiyetli. (Farsça)

hıred-mend

• (Çoğulu: Hıredmendân) Akıllı, anlayışlı. (Farsça)

huşmend

• (Çoğulu: Huşmendân) Akıllı, aklı başında. (Farsça)

liyakatmend

• (Çoğulu: Liyâkatmendân) Değerli, liyâkatli. (Farsça)
• Faziletli. (Farsça)

maarif-mend

• (Çoğulu: Maarifmendân) Bilgili, bilgi sahibi. Kültürlü. (Farsça)

müstmend

• (Çoğulu: Müstmendân) Kederli, hüzünlü, mahzun. Zavallı, miskin, biçâre. (Farsça)

niyazmend

• (Çoğulu: Niyazmendân) İhtiyacı olan, muhtaç. (Farsça)
• Yalvaran, yakaran, niyaz eden. (Farsça)

serbülend

• (Çoğulu: Serbülendân) Yüce. Başı yüksek. (Farsça)