a'lem

• Daha iyi bilen. En iyi bilen.
• Yarık dudaklı.
• Alâmetli, belirtili.

akleb

• Sarkık dudaklı.

alem

• Bayrak.
• Nişan, işâret.
• Özel isim.
• Mc:Yüksek dağ.
• Büyük âlim.
• Üst dudakta olan yarık.

ancere

• Dudak uzatmak.

anfe

• Dudak altında biten kıllar.

azim / âzim

• Dudaklarını yumup susan kişi.

basia

• Çok kırmızı dudak.

be-leb

• Dudakta. (Farsça)

berfuz / berfûz

• Ağzın dış kenarı, dudakların çevresi. (Farsça)

bicad

• Yakuttan daha az değerli kırmızı bir taş. (Farsça)
• Kırmızı dudak. (Farsça)

büzare

• Üst dudakta fazlalık olarak sarkık deri olması.

cahfel

• Dudakları kalın olan kimse.
• Asker.
• Zenginlik.

canbeleb

• Ölecek halde, canı dudakta.

dabb

• (Çoğulu: Dıbâb-Edubb) Keler, kertenkele.
• Yaraya merhem sürmek.
• Akmak.
• Süt sağmak.
• Yere yapışmak.
• Dudakta olan bir hastalık (çatlayıp kan akar).
• Hurma çiçeği.

dendene

• Mırıltı, homurdanma. Ağır ağır, dudak kıpırtısıyla, yavaş yavaş söylenen söz. (Farsça)

eblem

• Kalın dudaklı adam.

ecla'

• Dudakları kısa olup dişlerini tamamen örtmeyen.

edgam

• Yüzü ve dudaklarının etrafı siyah olup, sâir bedeni başka renk olan at.

ehder

• Sarkık dudaklı.

el'as

• Gök dudaklı.

elma

• Karamtıl dudaklı.
• Çok koyu gölge.

elta'

• Boz dudaklı. Dişlerinin rengi değişmiş olan.

felha

• (Çoğulu: Eflâh-Felhâ) Alt dudakta yarık olması.

hasreme

• Üst dudağın alt dudak üzerine taşması.

hedlak

• Dudakları sarkık olan.

huruf-u şefe

• Dudaktan çıkan harfler. "Be, Fe, Mim" gibi.

iren

• Alt dudak.

ıtar

• (Çoğulu: Utur) Dudak kenarı.
• Elin kasnağı.
• Diğerlerini ihâta eden nesne.

kaleb

• Dudak dışarıya sarkmak.

kezm

• Bir şeyi ağzına alıp ön dişiyle kırmak.
• Burnun kısa ve yüksek olması.
• Parmakları kısacık olmak.
• Atın dudaklarının kaba ve kısa olması.

la'l / لعل

• Kırmızı. Al renk.
• Dudak. Kırmızı ve kıymetli bir süs taşı.

• Al. (Arapça)
• Lal taşı. (Arapça)
• Kırmızı dudak. (Arapça)

lat'a

• Dudaklarının içi beyaz olan kadın.
• Çok yaşamış, ihtiyar kadın.

lata'

• Dudak içinde olan beyazlık.

leb / لب

• Dudak. Şefe. (Farsça)
• Kenar. (Farsça)
• Sahil. Kıyı. (Farsça)

• Dudak.

• Dudak. (Farsça)

lebbeleb

• (Leb-beleb) Dudak dudağa. (Farsça)

lebcünban

• Dudak oynatan. Söz söyliyen, konuşan. (Farsça)

lebdeğmez

• t. Dudak değmez.
• Edb: Dudaktan çıkan harflerden olan "B-F-M-P-V" sessizlerinin içinde bulunmadığı manzumeler.

lefc

• (Lefce) Kalın dudak.

lemy

• Dudak içinde olan siyahlık.

lünc

• Ağzın içi. (Farsça)
• Dudak. (Farsça)
• Çolak. (Farsça)

magfele

• Dudak altında biten kılların çevresi.

müşafehat

• (Tekili: Müşafehe) (Şefe. den) Konuşmalar, dudak dudağa yakından konuşmalar.

nahika

• (Çoğulu: Nevâhik) Dudaklı hayvanların göz pınarı.

reşf

• Suyu dudakları ile emmek, emerek içmek.

şefe

• Dudak. (Farsça)
• Kenar. (Farsça)

• Dudak.

• Dudak.

şefellec

• Burun delikleri büyük, dudakları yumru kalın ve sarkık olan adam.
• Ferci vasi avret.

şefetan

• İki dudak.

şefeteyn

• İki dudak.

şefevat

• (Tekili: şefe) Dudaklar.
• Kenarlar.

şefevi / şefevî

• (Şefeviye) Dudağa ait. Dudakla alâkalı.

• Dudağa ait, dudakla ilgili.

şekerleb / شكرلب

• Tatlı dudaklı. (Farsça)
• Şirin sözlü. (Farsça)

şifah

• (Tekili: Şefe) Dudaklar.

şütürleb

• Deve dudaklı. Dudağı deve dudağı gibi sarkık olan kimse. (Farsça)

tamiye

• Dudak kabarmak.

tebhal

• (Tebhâle) Dudak kabartısı.

tefarik-ul asa / tefarik-ul asâ

• Bir atasözüdür. Bu darb-ı mesel hakkında meşhur Kamus Tercümesi'nde hülâsaten şu mâlumat var: "Arab'dan fakir bir kadının zaif ve gayet huysuz bir oğlu varmış. Yaptığı müteaddit kavgalarda meselâ bir defasında burnunu, bir defasında kulağını, bir defasında dudaklarını kesmişler. Her bir defasında da

tehdil

• (Budak) aşağı eğilmek.
• (Dudak) aşağı sarkmak.

urret

• (Çoğulu: Urr) Devenin dudaklarında ve ayaklarında çıkan bir çıban.
• Ulaşmak, varmak.
• Kuş tersi.

vasat

• Orta; burada, boğaz ile dudak arası harflerin çıkış yeri olan damak kastedilmiştir.

yakut / yâkût / یاقوت

• Yakut. (Arapça)
• Dudak. (Arapça)

zamya

• Yufka dudaklı.
• Yufka kapaklı.
• Dişinin etleri boz olup kanı az olan kimse.

zellaka / zellâka

• Dilin ucuyla veya dudak hareketiyle çıkartılan hafif harfler.