abek / âbek

• Sulu, su dolu olan şeyler.
• Çıban.
• Civa. (Hg).

abile

• Su üzerindeki kabarcık. (Farsça)
• Sivilce. Çıban. (Farsça)

ahtapot

• Çok ayaklı, kafadan bacaklı bir nevi deniz hayvanıdır ve yakaladığı canlı hayvanı kıstırıp kanını emer. (Fransızca)
• Canlı yengece benzeyen bir çıban. (Fransızca)

akbenek

• Gözün saydam tabakasında bir yara veya çıbandan kalan ve görmeyi yavaş yavaş azaltan beyaz benek.

arf

• (Çoğulu: A'râf) Rüzgâr.
• El ayasında çıkan çıban.

asar / asâr

• Kurumayıp daima sulanır çıban.

bece

• Çıban, arpacık, sivilce.

benaver

• İri, büyük çıban. Kan çıbanı. (Farsça)

besur / besûr

• (Tekili: Besr) Siğiller, sivilceler, küçük çıbanlar.

çirkin

• Güzel olmıyan. (Farsça)
• Çok kirli. (Farsça)
• Kanlı, irinli çıban veya yara. (Farsça)

cirşab

• Hasta olduktan sonra zayıflayıp gövdede çıban çıkmak.

dümel / دمل

• Tıb: Büyük kan çıbanı.

• Kan çıbanı. (Arapça)

habna'

• Çıbanları olan kadın.

hadil / hâdil

• (Hadl. den) Aşağıya sarkıtılmış.
• Gözlerinde ve ağzında çıban olan deve yavrusu.

hıbne

• (Çoğulu: Hıben) Büyük çıban.

hudre

• Göz kapağının içinde çıkan çıban.

hurac

• Tıb: Bedenin çeşitli yerlerinde çıkan çıbanlar.

hurace

• Çıban.
• İrinlenme.

hurka

• Yanmak.
• Hararet.
• Yanık çıban.

hurkat

• Yangın. Yanma. Yanıklık.
• Bir nevi çıban.

intizac

• Çok ağlama, fazlaca göz yaşı dökme.
• Tıb: Çıbanın olgun hâle gelmesi.

karih

• Yaralı, cerihalı.
• Çıbanlı.

kurha

• (Çoğulu: Kuruh) Silâh yarası.
• Çıban.

madde

• Zahir duygularla hissedilen, ruhâni olmayıp, ağırlığı olan, cismâni bulunan.
• Asıl, esas, cevher, mâye.
• Bend, fıkra, kısım.
• İlm-i Kelâmda: His âzâmız üzerine bir takım muayyen ihtisâsât husule getiren veya getirebilen, her şey.
• Tıb: Çıbanın içinde hasıl olan ya

müdemmil

• Çıban yapan.

munzic

• Hazmettirici, sindirici.
• Tıb: Yara veya çıbanı cerahatlendiren.
• Kemâle eren, inzâc eden.

mütekarrih

• (Karh. dan) Yaralı, çıbanlı. Cerahatli yara veya çıban.

nakıbe

• (Çoğulu: Nukab) Kişinin yan tarafında çıkan çıban.

nekre

• Belirsiz olan.
• Çıban ve yaradan çıkan kan ve irin.
• Garip ve gülünç fıkralar.
• Hoş sohbet ve hazır cevap kimse.
• Gr: Belirtilmemiş isim, neye delâlet ettiği belli olmayan (harf-i tarifsiz) isim.

peruş

• Küçük çıban, sivilce. (Farsça)

sa'fe

• Çocuğun başında çıkan çıban.
• Kel.

şafe

• Ayakta çıkan ve dağlamayınca gitmeyen çıban.

sill

• Bir çıban.
• Sırtmadan zayıflamak. Erime.
• Verem.

şirpençe / şîrpençe / شيرپنچه

• (Şir-pençe) (Aslan pençesi) Vücutta ve daha ziyade sırtta çıkan çok tehlikeli bir çıban. (Farsça)

• Arslan pençesi. (Farsça)
• Sırtta ve boyunda çıkan bir tür kan çıbanı. (Farsça)

takarruh

• (Karh. dan) Yara derinleşip büyüme.
• Yara çıban olma.

tekazzu'

• Çıbanın irinlenmesi.

ufunet

• Çıban veya yaranın çürüyüp fena kokması.
• İltihab.
• Her hangi bir maddenin çürümesinden hasıl olan pis koku, çürük kokusu.
• Sıkıntı veren manevî ağırlık.

urret

• (Çoğulu: Urr) Devenin dudaklarında ve ayaklarında çıkan bir çıban.
• Ulaşmak, varmak.
• Kuş tersi.