adüvv-ü kafir / adüvv-ü kâfir

• Kâfir düşman.

aler-re'si-vel-ayn

• Baş ve göz üstüne. (Gelen misafire karşı veya bir işi deruhte edeceğine karşı hürmet ve memnuniyetle kabul ettiğini ifâde için söylenir.)

asa-yı musa / asâ-yı musâ

• Hz. Mûsânın (A.S.) Asâsı.
• Kafir sihirbâzları Cenab-ı Hakkın izniyle mağlub eden ve taşa vurduğunda hemen Cenab-ı Hakkın izni ile su çıkaran Hz. Mûsânın (A.S.) mucizeli değneği. Bu mucizeye teşbih olarak, her bir zerrede ve her şeyde Allahın (C.C.) varlığını, birliğini ve kudsi sıfatl

ayet-i zulümat / âyet-i zulümat

• Dalâlet ve inkâr karanlıklarında bulunan kâfirlerin durumunu açıklayan Nur Sûresinin 39. ve 40. âyetleri.

behv

• (Behve) Misafir odası.
• Yer altında hayvan ağılı. (Bu iki mananın cem'i Ebhâ-Bühüvv şeklindedir)
• Geniş meydan, yer.
• Göğüsün içi, boğazdan mideye kadar olan aralık.
• Rahim ile mahrecinin arası.

benu-s sebil

• Misafirler.

beyt-ül haram

• (Beyt-ül Haram) Kâbe-i Muazzama'nın etrafının bir ismi. Kâfirlerin yaklaşmaları men' edildiği, onlara haram olduğu için bu isimle alınır.

bühüvv

• (Tekili: Behv) Misafirlere mahsus odalar.
• Hayvanlar için yerin altına yapılmış ahırlar.

cani

• Cinayet işlemiş olan. Birisini öldürmüş veya yaralamış bulunan. Caniler nasıl haksız yere insanı öldürüyorlar ve onların hayatlarına son veriyorlarsa; kâfirler, inkârcılar, dinsizler de birer cani sayılırlar. Çünkü Allah'ın eserleri olan canlı ve cansız varlıklar onun sonsuz kudretini, ilmini, irade

cehennem

• Kâfirlerin devamlı, günahkâr müslümanların ise, günahları kadar âhirette azab görecekleri yer.

cehennem-i daime / cehennem-i dâime

• Kâfirlerin devamlı olarak kalacakları Cehennem.

cermüze

• Sefer ve misafirlik. (Farsça)

cuki / cûkî

• Hindistan'da yayılan ve bozuk bir yol olan Brahmanizmin, cûk denilen dört rûhânî sınıfından birine mensûb olan kimse. Hind kâfirlerinin dervişlerine verilen ad.

darül harb

• (Dâr-ül harb) Harp yeri. Müslümanlarla gayr-i müslimler arasında sulh akdedilmemiş memleket. Kâfirlerin ve onların gayr-i islâmi hükümlerinin hâkim olduğu yer.

dayf

• (Çoğulu: Ezyâf-Zuyuf-Zayfân) Misafir.
• Meyletmek, yönelmek.

dayfen

• Misafiriyle gelen kişi.

duzah-mekan / duzah-mekân

• Makamı Cehennem olan kâfir, münâfık. (Farsça)

ehl-i istidraç

• Kendilerine Allah tarafından bir takım olağanüstü hâl ve üstünlükler verilen günahkâr veya kâfir kişiler.

ehl-i kitab / ehl-i kitâb

• Hazret-i Îsâ veya Mûsâ aleyhimesselâmdan birine ve bunlara gönderilen kitâblara inanan kâfirler, yahûdîler ve hıristiyanlar.

ehl-i küfür

• İnkârcılar, inançsızlar, kâfirler.

ehliküfür

• Kâfirler.

etave

• Gelmiş, geçmiş, gelen, misafir, garib, gariban, kimsesiz, biçare.

evfer

• (Vâfir. den) Çok. Bol.

eyyühelmünafık / eyyühelmünâfık

• Ey münafık, ey mümin görünen kâfir!

ezyaf

• (Tekili: Zıyf) Misafirler. Mihmanlar.

facir / fâcir

• Açıktan günâh işleyen, haram ve günâha dalmış. Fâsık.
• Kâfir.

fani

• Muvakkat, kaybolan, gelip geçici, devamlı olmayan, misâfir.

fey'

• Dönmek. Muhârebe bittikten sonra, kâfirlerden zorla veya harp yapılmadan sulh yoluyla alınan mal.

funduk

• Fındık.
• Misafirhane, han. Otel.

gavur / gâvur

• Kâfir, Allah'ı veya Onun bildirdiği kesin olan şeylerden herhangi birini inkâr eden kimse.

• Kâfir. Merhametsiz, inatçı.

• Kâfir, îmansız.

gaza

• (Çoğulu: Gazevât) Din uğrunda kâfirlerle yapılan mücadele, muhârebe, düşmana kasdetmek. Cenketmek.

• Din uğrunda kâfirlere karşı yapılan savaş, cihad.

gaza-yı ekber

• Din uğrunda kâfirlerle yapılan büyük muhârebe.

hadis-i müftera / hadîs-i müfterâ

• Müseylemet-ül-Kezzâb'ın ve ondan sonra gelen münâfıkların (kalbiyle inanmayıp, sözleriyle inandık diyenlerin), zındıkların (kâfirlerin), müslüman görünen dinsizlerin uydurma sözleri.

hafair

• (Tekili: Hafîr) Oyuklar, delikler, çukurlar.

hafid / hâfid

• Allahü teâlânın Esmâ-i hüsnâsından (güzel isimlerinden). Kıyâmet günü, yâni öldükten sonra mahlûkât (yaratılmışlar) diriltilip, herkes dünyâda iken yaptığının hesâbını verirken, kâfirleri ve kötü kimseleri en aşağı seviyeye indiren, huzûrunda düşmanl arının başlarını aşağı eğdiren.

hafir

• (Çoğulu: Havâfir) Davar tırnağı.

han

• Yolcuların misafir olduğu bina. Kervansaray. Otel. (Farsça)
• Ticaret ehlinin sakin olduğu yer. (Farsça)

hangah

• Allah rızası için ve misafirleri minnet altında bırakmamak ihlâsı ile fakir ve dervişlere ve talebe-i uluma yemek verilen ve misafir edilen yer. (Farsça)

harem

• Herkesin girmesine müsaade edilmeyen yer. Kadınlara mahsus oda. (Misafirlere ve erkeklerin girmesine müsaade edilen yere de"selâmlık" denir.)

harem-i şerif

• Kâfir ve müşriklerin girmesi yasak olan ve canlı mahlukun öldürülmesi men'edilen Mukaddes Kâbe ve civârı.

haremeyn

• İki mukaddes harem. Müşrik ve kâfirlere yasak olan mukaddes Mekke-i Mükerreme ve Medine-i Münevvere.

haremişerif / haremişerîf

• Kâfirlerin giremeyeceği Kâbe ve civarı.

havafir

• (Tekili: Hâfir) Kazanlar, yeri kazıcılar.
• Hayvan, dâbbe tırnakları.

haza kafirün / hâzâ kâfirün

• Bu kâfirdir.

hicret

• Bir yerden başka bir yere göç etmek.
• Resûlullah efendimizin Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye göç etmesi.
• Müslüman bir kimsenin, dînini korumak için, kâfir memleketinden, İslâm memleketine göç etmesi.
• İslâm memleketinde fitne ve kötülük bulunan bir yerden iyi bir yere

hil'at-ı veda / hil'at-ı vedâ

• Tar: Osmanlılar zamanında saraya misafir edilen kimselere ayrıldıkları zaman giydirilen hil'at.

hizfer

• (Çoğulu: Hazâfır) Taraf. Nâhiye.

hubesa

• (Tekili: Habis) Habisler, pis şeyler.
• Abdestsiz, gusülsüz gezen pis kâfirler.

husumet-i kafirane / husumet-i kâfirâne

• Kâfirce düşmanlık yapılma.

ibn-üs-sebil

• Misâfir.

ıdafe

• Misafir edinmek.
• Ulaştırmak.
• Tâbi olmak, uymak.

igraz

• Doldurmak.
• Taze hamurdan ekmek yapıp misafire yedirme.

ikfar

• Birisine kâfir demek, kâfir denilmek.

isna aşeriyye / isnâ aşeriyye

• Şiîliğin kollarından biri. Hazret-i Ali'nin halîfe olması açıkça emr olunmuştu, Eshâb (Peygamber efendimizin arkadaşları) bu emri yerine getirmediği için kâfir oldu diyen, Peygamber efendimizin vefâtından sonra hazret-i Ali ve sırasıyla onun iki oğlu ile torunlarını meşrû (geçerli) imâm kabûl eden v

istidrac / istidrâc

• Kâfir ve fâsıklarda görülen hârikulâde, olağanüstü haller.

• Derece derece yükselmeyi istemek.
• Fâsık veya kâfir olduğu belli bir şahsın gösterdiği harika.

istirak-ı sem' / istirâk-ı sem'

• İstirâk-ı sem' etmek: Kulak misafiri olmak.

kafir-i matrud / kâfir-i matrud

• Kavulmuş kâfir, uzaklaştırılmış, tard edilmiş kâfir.

kafirane / kâfirane / kâfirâne

• Kâfire yakışır şekilde, kâfir gibi. (Farsça)

• Kâfirce, inkâr ederek.

• Kâfirce.

kafirun / kâfirûn

• Kâfirler.

kafirun suresi / kâfirûn suresi

• Kur'an-ı Kerim'de 109. sure olup El-Kâfirûn da denilir.

kahhar / kahhâr

• Allahü teâlânın Esmâ-i hüsnâsından (güzel isimlerinden). Düşmanlarından, cebbâr (kibirli, zorba, zâlim), inâdcı, nîmetlere nânkörlük edenleri öldürüp, onları zelîl (aşağı, hakîr) etmekle dünyâda kahreden, âhirette düşmanları olan kâfirlere ebedî; îmâ nlı ölen mü'minlere, af ve mağfiret etmezse (bağı

kefere / كفره

• (Tekili: Kâfir) Kâfirler.

• Kâfirler, inkârcılar.

• Kâfirler, inanmayanlar.

• Kâfirler.

• Kafirler. (Arapça)

kenud

• Çok küfran-ı nimet eden kimse. Çok levm ve küfreden cahud.
• Birşey yetiştirilemiyen verimsiz arazi.
• Kocasının hukukuna ve iyiliklerine küfran eden nankör kadın.
• Yemeğini misafirden sakınarak yalnızca yiyen cimri.
• Kölesini, uşağını çok döven kimse.

kitablı kafirler / kitablı kâfirler

• İncîl ve Tevrât'tan birine inanan kâfirler. Hıristiyanlar ve Yahûdîler.

kitabsız kafirler / kitabsız kâfirler

• Ehl-i kitâbın dışındaki kâfirler, dinsizler.

köle

• Allah yolunda harb ederken, kâfirlerden alınan esir.

küffar / küffâr / كفار / كُفَّارْ

• (Tekili: Kâfir) Gâvurlar. Hak din olan İslâmiyeti inkâr edenler. Kâfirler.

• Kâfirler, inkârcılar.

• Kâfirler.

• Kâfirler, inanmayanlar.

• Kafirler.

• Kafirler. (Arapça)

• Kafirler.

küffar-ı kureyş / küffâr-ı kureyş

• Kureyş kâfirleri, müşrikleri.

küfr / كفر

• Örtmek mânâsınadır. Kalbe âit bir sıfattır. Hak dini inkâr edip, hakkı inkâr edene ve gizleyene "kâfir" denilir. Kâfirliğin sıfatı küfürdür.
• Allaha inanmamak. Hakkı görmemek. İmansızlık.
• Allaha (C.C.) yakışmıyan sıfatlar uydurmak. Müslümanlığa uymayan şeylere inanmak.

• Allah'a inanmama ve ona ortak koşma.
• Dinsizlik, imansızlık, kâfirlik.
• Nankörlük.
• Kaba, ayıp söz söyleme, sövme.

• Kafirlik. (Arapça)
• Küfür. (Arapça)

küfr alametleri / küfr alâmetleri

• Kâfirlerin ibâdet olarak yaptıkları ve kâfirlik alâmeti olan şeyler.

küfr ü dalal / küfr ü dalâl

• Kafirlik ve sapıklık. Dinsizlik.

• Kâfirlik, sapıklık, dinsizlik.

küfr-i inadi / küfr-i inâdî

• Bilerek, inâd ederek kâfir olmak, küfr-i cühûdî.

leş

• Kendiliğinden ölen veya Besmelesiz kesilen veya kesilmeyip de başka sûretle öldürülen veya Ehl-i kitâb olmayan kâfir ve mürtedlerin kestikleri yenmesi haram hayvanlar. Ölmüş hayvan.

lühne

• Misafire seferden geldiğinde verilen hediye ve armağan.
• Savaş gününde başa giyilen tolga. Az şey.
• Kahvaltı.

mal-ı habis / mâl-ı habîs

• Zor ile gasb edilen ve rüşvet olarak alınan, çalınan mallar ve kendine emânet olan mallar, izinsiz ticârette kullanılarak elde edilen kârlar ve dâr-ül-harbde yâni kâfir memleketlerine gidenin (tüccârın, seyyâhın), kafirlerden, rızâsı olmadan aldığı mallar.

mazif

• Herkese sofrası açık olan ev. Kapısı açık, misafir sever ev. Misafirperver olan hâne.

meşfer

• (Çoğulu: Meşâfir) Sarkık hayvan dudağı.

mesih / mesîh

• Îsâ aleyhisselâmın isimlerinden.
• Kıyâmete yakın yeryüzünde çıkacağı bildirilen, son derece kıvırcık saçlı, gözü dışarı fırlamış kâfir bir genç olan Deccâl'e verilen isim.

mevlel-muvalat / mevlel-muvâlât

• Bir zımmînin yâni gayr-i müslim (müslüman olmayan vatandaşın) veya harbî yâni vatandaş olmayan pasaportlu bir kâfirin bir müslümanın yardımı ile îmâna gelerek, bu müslümanı velî kabûl edip ona; "Sen benim mevlâmsın (velîmsin), şâyet ben bir cinâyet(suç) işlersem diyetini (borcunu) sen ver, ben ölünc

mihfer

• (Çoğulu: Mahâfir) Kazma. Bel.

mihman / mihmân

• Misafir. (Farsça)

• Misafir.

mihmandar / mihmândâr

• Misafire hizmet ve yardım eden. Misafiri ağırlayan. (Farsça)

• Misafir ağırlayan; ev, mülk sâhibi.

• Misafiri olan.

mihmandar-ı kerim / mihmandar-ı kerîm / mihmândâr-ı kerîm / مِهْمَانْدَارِ كَرِيمْ

• Dünya misafirhanesinde kullarına yardım ve in'am eden Rabbimiz, Allah (C.C.).
• Müslümanlara dünya misafirhanesinde rehberlik eden, Hazret-i Peygamber (A.S.M.)

• İkramı bol ve çok cömert olan misafir sahibi, Allah.

• Çok ikram edici misafir ağırlayan.

mihmandar-ı kerim-i zülcelal / mihmandar-ı kerîm-i zülcelâl

• Dünya misafirhanesinde kullarına yardım edip rızıklandıran sonsuz haşmet ve celâl sahibi Allah.

mihmandar-ı nebevi / mihmandâr-ı nebevî

• Peygamber Efendimizi (a.s.m.), evine misafir eden, Ebu Eyyûb el-Ensariye verilen ünvan.

mihmandari / mihmandarî

• Mihmandarlık. Misafir ağırlayıcılık. (Farsça)

mihmanhane

• Misafirhane. Misafir edilecek yer. Otel. (Farsça)
• Mc: Dünya. (Farsça)

mihmani / mihmanî

• Mihmanlık, misafirlik. (Farsça)

mihmannevaz / مهمان نواز

• Misafire iyi muamele ederek ikram eden. Misafir ağırlayan. (Farsça)

• Misafirsever. (Farsça)

mihmannüvaz / مهمان نواز

• Misafirsever. (Farsça)

mihmanperver

• Misafir ağırlayan, misafire ikram eden, misafir seven. (Farsça)

mihmanperveri / mihmanperverî

• Misafirperverlik, misafir ağırlayıcılık. (Farsça)

mihmansera / mihmânserâ / مهمان سرا

• Misafirhane. (Farsça)

mihmanseray

• Misafirhane. Otel. (Farsça)
• Mc: Dünya. (Farsça)

millet-i küfriye

• Küfür milleti, kâfirler.

minhar

• Misafirperver. Misafir kabul edip ağırlayan.

misafir / misâfir

• (Bak. MÜSÂFİR)

misafir-i aziz

• Aziz ve şerefli misafir.

misafir-i rabbani / misafir-i rabbânî

• Allah'ın misafiri.

misafir-i rahman / misafir-i rahmân

• Sonsuz rahmet sahibi olan Allah'ın misafiri.

misafireten

• Misafir olarak.

misafirhane / misafirhâne

• Misafir evi.

misafirhane-i alem / misafirhane-i âlem

• Dünya misafirhanesi.

misafirhane-i arz

• Yeryüzü misafirhanesi.

misafirhane-i askeri / misafirhane-i askerî

• Askerî misafirhane.

misafirhane-i dünya

• Dünya misafirhanesi.

misafirhane-i terbiye

• Terbiye etmek için kurulan misafirhane.

misafirperver

• Misafir ağırlamayı seven.

• Misafiri seven.

miz

• Misâfir.
• Sofra, mâide.
• Temiz, pak.

mizban

• (Çoğulu: Mizbanân) Ev sahibi. Misafir kabul eden kimse. (Farsça)

mizbanan / mizbanân

• (Tekili: Mizban) Misafirleri ağırlayanlar, ev sahipleri.

mizman

• Misâfiri ağırlıyan, misâfire ikram eden ev sâhibi. (Farsça)

mü'min suresi / mü'min sûresi

• Kur'an-ı Kerim'in 40. Suresidir. Gafir, Tavl Suresi de denir.

• Kur'ân-ı kerîmin kırkıncı sûresi. Gâfir sûresi de denir.

mu'tezile

• Hicrî ikinci asırda Vâsıl bin Atâ tarafından kurulan ve aklı, nakilden yâni dînî delillerden önde tutan bozuk fırka. "Büyük günâh işleyen kimse ne kâfirdir, ne de mü'mindir, iki menzile (yer) arasında bir menzilededir (yerdedir)" diyen Vâsıl bin Atâ, hocası Hasen-ül-Basrî'nin ders halkasından ayrıld

• Aklına güvenerek ve "kul, fiilinin hâlikıdır" demekle hak mezheblerden ayrılan bir fırka. Bunlar dalâlet fırkalarının birincisidir. Vâsıl İbn-i Atâ nâmında birisi buna sebeb olmuştur. Bu kişi Hasan Basri Hazretlerinin talebesi iken, günah-ı kebireyi işleyen bir kimsenin ne mü'min ve ne de kâfir olma

muahed

• Zimmi kâfir.

muahhir

• Allahü teâlânın Esmâ-i hüsnâsından (güzel isimlerinden). Peygamberlerini, evliyâsını, sevdiklerini kendine yaklaştırıp, kâfirleri (inanmayanları), fâcirleri, düşmanlarını, sevmediklerini kendisinden uzaklaştıran, hor ve hakîr edip alçaltan.

mücrim

• Kâfir. Günâhkâr.

müellefe-i kulub / müellefe-i kulûb

• Kalbleri İslâm'a ısındırılmak istenenler. Kalblerine îmân yerleştirilmesi istenilen veya yeni îmân etmiş müslümanlar ve kötülükleri önlemek istenilen bâzı kâfirler olup, zekât verilen sekiz sınıftan biri iken hazret-i Ebû Bekr zamânında kendilerine zekât verilmesinin nesh yâni hükmünün kaldırıldığı

müftera hadis / müfterâ hadîs

• Peygamberlik iddiâsında bulunan Müseylemet-ül-Kezzâb'ın ve ondan sonra gelen münâfıkların (kalbi ile inanmayıp, sözleriyle inandık diyenlerin), zındıkların (kâfirlerin), müslüman görünen dinsizlerin uydurma sözleri.

mukim / mukîm

• İkamet eden. Ayakta duran.
• Okuyan.
• Bir memlekette devamlı duran.
• Fık: Vatanında veya vatanı sayılan bir yerde onbeş günden fazla kalan kimse. (18 saatlik uzağa gidene "Misâfir" denir.)
• Esmâ-i İlâhiyyeden olup "Her şeyi ayakta tutan, devam ettiren ve kayyumiyet

mükrim

• İkram eden. Ağırlayan. Lütf eden. Misafirsever.

mülhid

• Dinden çıkan, dinsiz, kâfir, imânsız. Haşir ve âhirete inanmayan.

münafık / münâfık

• İki yüzlü, araya nifak sokan. Fitnekâr.
• Ahdini bozan, yalan söyleyen, hıyanet eden.
• Görünüşte müslüman olup hakikatte kâfir ve düşman olan.

• Nifak sokan, iki yüzlü.
• Kâfir olduğu halde kendisini müslüman gösteren.

• İki yüzlü, fitneci, görünüşte Müslüman gerçekte kâfir.

münzir

• (Nezir. den) Olacak bir şeyi haber vererek korkutan, akibetin kötülüğünü bildiren.
• Kâfir ve münafıkların Cehennem'e gideceğini haber veren.

mürted

• Müslüman iken dinden çıkan, kâfir olan kimse.

müsaferet

• (Sefer. den) Misafirlik.
• Yolculuk, seyahat.

müsafirhane / müsafirhâne

• Yolcu konağı, han, otel. (Farsça)
• Misafir olarak geçen resmi kimselerin konaklıyacağı yer. (Farsça)
• Mc: Dünya. (Farsça)

müsafirin / müsafirîn

• (Tekili: Müsafir) (Sefer. den) Misafirler, konuklar. Yolcular.

müsafirperver

• Müsafire çok hürmet eden, müsafiri iyi ağırlayan, kıymet veren. (Farsça)

müşfir

• (Çoğulu: Meşâfir) Deve dudağı.

müşrik-i kureyş

• Allah'a ortak koşan Kureyşli müşrikler, kâfirler.

mütevafire

• (Bak: MÜTEVAFİR)

mütezendik

• Kâfir olan. Zındık olan.

müzher

• Misafir için ateş yakan kimse.

muzif / muzîf

• Misâfir kabul eden.

navus

• (Çoğulu: Nevâyis) Kâfirlerin ve Mecusilerin mevtalarını koydukları yer.

nesi'

• (Çoğulu: Ensâ) Yolcuların ve misafirlerin konakladıkları menzilde düşürdükleri esvap.
• Unutkan.
• Unutulan. Unutulmuş olmak.

nezil

• Misafir. İnen, konan.

nifak / nifâk

• Müslüman gibi görünüp kâfir olmak. İki yüzlülük.
• Bozuşukluk, ara açılmak.
• Dinde riyâ etmek.
• İhtiyaca sarf olunacak şeyler.

• Münâfıklık; kalbiyle, îmân etmediği hâlde inanmış görünmek; için dışa uymaması, kâfir.
• Dışı içine uymayan, iki yüzlü.

nüzl

• (Çoğulu: Enzâl) Konak yeri.
• Misafir için hazırlanan yemek.

rahman / rahmân

• "Dünyâda dost olsun düşman olsun, lâyık olsun olmasın, mü'min olsun kâfir olsun bütün yaratıklara rızık ve sayısız nîmetler veren" mânâsında Allahü teâlânın Esmâ-i hüsnâsından (güzel isimlerinden).

ribat / ribât

• Sınır karakolu; İslâm dînini üstün kılmak, müslümanlardan kâfirlerin şerrini, zararını def etmek için düşman sınırında nöbet beklemek.

sakare

• Kâfir.
• Koğucu, dedikoducu, nemmam.
• Müstehak olmayana lânet eden.
• Pekmezci.

şaki / şakî

• Cehennemlik. Bedbaht; şirk (Allahü teâlâya eş, ortak koşması) veya isyân etmesi sebebiyle kâfir veya fâsık olan kişi. Zıddı saîd'dir.

salef

• Kibirlilik. Tekebbürlük hali.
• Kin tutmak, buğz etmek.
• Zevci indinde zevcenin kadri olmamak.
• Misafir için olan yemeğin yetmemesi.

sanem

• Kâfirlerin, önünde ibadet ettikleri heykel, put.
• Mc: Çok güzel olan.
• Putperestlerin İlâhı.

• Kâfirlerin önünde ibadet ettikleri heykel, put, put severlerin ilâhı, çok güzel kadın.

sebseb

• (Çoğulu: Sebâsib) Issız büyük çöl.
• Kâfirlerin bayramı.

şeddad / şeddâd

• Kâfir.
• Çok eskiden Yemen'de Âd Kavminin hükümdarı Allah'a isyan ederek Cennet'e benzetmek iddiasiyle İrem bağını yaptırmış, bu bağdaki köşke girmeden kavmi ile yani taraftarlariyle birlikte gazaba uğramış, çarpılmış, yerin dibine geçmiştir.

• Ad kavminin ulu önderi olan ünlü bir kâfir.

seferi / seferî

• Seferde olma hali. Harbe ait, muharebe ile alâkalı.
• Namazı kısaltmak veya oruç tutmak gibi sefere ait bir hâlde bulunmak. Fık: Ortalama 90 km. lik bir mesafeyi veya daha fazlasını giden seferi (müsafir) sayılır. Zıddı mukimdir.

• Seferde olan, misâfir, yolcu. Bulunduğu şehirden veya köyden gideceği yolun iki veya bir kenârındaki evlerin dışına çıkarken, senenin kısa günlerinde, insan veya deve yürüyüşü ile, son evden îtibâren üç günde gidilecek yere (Hanefî mezhebinde 104 kil ometre) gitmeye niyyet eden kimse.

sekal

• (Çoğulu: Eskâl) Misafir.
• Mal, mülk, metâ.
• Ev metaı, ev eşyası.
• İns ve cinnin bir ünvanı.

şekavet / şekâvet

• Kâfir veya fâsık olma, cehennemlik olma. Seâdetin zıddı.

şekk-i küfri / şekk-i küfrî

• Küfürdeki şüphe. Kâfire ait şek.

seviş

• Misafire yemek ve azık vermek.

siccin / siccîn

• Şeytanların, kafirlerin (Allahü teâlâya ve Resûlullah efendimize inanmayanların) ve günahkâr mü'minlerin amellerini toplayan bir kitap; insanların ve cinlerin kötülerine mahsûs amel defterleri.
• Şakîlerin, kötülerin ve azâb olunan rûhların bulunduğu yer.
• Yerin altında veya Ceh

sifar

• Deveye burunduruk yapılan demir.
• Sefer. Islâh, düzeltme.
• Misafirlik.

sipenc

• Konaklama yeri, misafirhane, otel. (Farsça)
• Dünya. (Farsça)
• Misafir. (Farsça)

süffar

• (Tekili: Sâfir) Yolcular.

süfre

• Sofra, mâide.
• (Çoğulu: Süfür) Misafire yolda yemesi için hazırlanan azık.

ta'fir

• Tozlu ve topraklı yapmak.
• Ağartmak, beyazlatmak.
• Kirletmek. Mülevves etmek.
• Oğlan kaçsın diye kadının, emziğine toprak sürmesi.
• Güneşte et kurutmak. (O kurumuş ete "afir" derler.)

tasfir

• (Çoğulu: Tasfirât) (Safir. den) Sarartma, sarıya boyama.
• Islık çalma.

te'hil

• Misafire "hoş geldiniz" demek olan ehlen ve sehlen cümlesini söylemek.
• Ehliyetli kılmak.
• Ürkekliğini gidermek. Alıştırmak.
• Lâyık ve müstehak görmek.

tekfir / tekfîr / تكفير / تَكْف۪يرْ

• Birine kâfir demek.

• Birisine "kâfir" deme, kâfirliğine hükmetme.
• Ortadan kaldırma, yok etme.
• Setretme, örtme.
• Keffaret verme.
• Elini göğsüne koyup tevazu yapma.

• Bir kimseye küfr, îmânsızlık nisbet etmek, kâfir demek.

• Kafirlikle suçlama. (Arapça)

• Kafir sayma.

teres

• Alçak, kâfir.

terhik

• Misafiri çoğaltmak.

tevdi'

• Emanet vermek, bırakmak.
• Misafirin veda etmesi. Giderken kalanlara: Allah'a ısmarladık gibi veda etmesi, bolluk hoşluk duasıyla bırakıp gitmesi.
• Mutlaka terkedip bırakmak.

tezenduk

• Zındıklaşma. Hak yolundan dönme. Kâfir olmak.

ucale

• Misafirlerin yolda yemek için götürdükleri azık.
• Çiftçilerin azık diye evvelce koyup getirdikleri buğday ve arpa.

uraza

• Misafire çıkarılan yiyecek.
• Hediye, armağan.

üskuf

• (Çoğulu: Esâkıf) Kâfirlerin kadısı ve ruhbanları.

üzfur

• (Çoğulu: Ezfâr-Ezâfir) Tırnak.

vafire

• (Bak: VAFİR)

vatan-ı sükna / vatan-ı süknâ

• Bir misafirin içinde 15 günden az oturmak istediği yerdir. Bu kimse de fıkıhta misafir sayılır.

veli / velî

• Allahü teâlânın Esmâ-i hüsnâsından (güzel isimlerinden). Mü'minleri seven, onlara yardım eden, işlerini bitiren, sevdiklerini sevmediklerine gâlib, üstün kılan, kâfirleri sevmeyen.
• Bir çocuğun veya kadının babası yoksa baba tarafından dedesi, yoksa kâdı veya bunların vasî tâyin ettik

ya'fur

• (Çoğulu: Yaâfir) Tüyleri toprak renginde olan ceylân.
• Ceylân yavrusu.
• Gecenin beşte veya altıda bir bölümü.
• Peygamberimizin merkebinin adı.

za'feran

• (Çoğulu: Zeâfir) Güzel kokulu meşhur bir çiçek.

zafair

• (Tekili: Zafire) Örülmüş saçlar.

zalim / zâlim

• Zulm eden, müslümanlara ve İslâmiyet'e; eli ile, dili ile ve kalemi ile zarar veren, başkalarının hakkına tecâvüz eden.
• Allahü teâlâya inanmayan kâfir.

zayf

• Misafir. Gelip geçen.

zendeka

• Kâfirlik, dinsizlik. (Zendeka sâhibine zındık denir. Bazılarınca zındık; hem dinsiz, hem emvâl ve ezvacın iştirakine ve dehrin bekasına kail olan kimsedir.)

zındık

• Hiçbir dinde olmadığı ve Allahü teâlâya inanmadığı hâlde, müslüman görünüp müslümanlığı değiştirmeye, îmânı bozmaya, dinsizliği müslümanlık olarak yaymaya çalışan ve İslâmiyet'i içerden yıkmaya uğraşan sinsi İslâm düşmanı, azılı kâfir, münâfık. Kâdıy ânîler ve Behâîler böyledir.